بسم الله الرحمن الرحیم


جایی خوانده ام که عید برای آنهایی است که پایان سالی که گذشت را جشن بگیرند نه آغاز سالی که نیامده است. فکر می کنم از مرحوم شکیبایی نقل قول کرده بودند و  عجیب این حرف به دلم نشست. 

ما و سال 94

چه کردیم؟

چه کوله باری برداشتیم؟

94 را با تب و تاب اپلای شروع کردیم. اوایل سال خبر خوب قبولی در مرحله اول دکترا را شنیدم. با رتبه 45. دانشگاه موافقت نمی کرد و بایست استعفا میدادم. نظر حبیب این بود که استعفا بدهم. خودم نمی توانستم ریسک کنم. دانشگاه ایده آلم و در محضر استاد ایده آلم پذیرفته نمی شدم. فقط شبانه می توانستم بخوانم. بایست قید خانه دار شدن را میزدیم با این حساب. از نظر مالی در مضیقه می افتادیم. مدام بایست در رفت و آمد می بودم اگر انتقالی به حبیب نمی دادند و من خسته تر از این بودم که این کار را بکنم. همین شرایط را در ارشد داشتم و فرسوده ام کرده بود. حاضر به تکرارش نبودم. از آن گذشتم. 

مدارک زبانم آماده نبود و شاید به این دلیل چند موردی که اپلای کردم ریجکت شد. در هول و ولای شروع روند برای ترم بعد اپلای بودم که فهمیدم داریم سه تایی می شویم. روند اپلای متوقف شد و موکول شد به نمی دانیم کی. 

به خاطر بی تجربگی و ... اوایل فشار زیادی به خودم آوردم و همین باعث شد از ماه دوم استراحت مطلق شوم. ترم اول نشد تدریس کنم. دانشکده هم خیال من را راحت نکرد و یک استرس زیاد بر جانم گذاشت که چرا از قبل اطلاع ندادم!! لابد می بایست علم غیب میداشتم! با هزار حرف ببر بیار فهمیدند شرایطم بحرانی بوده و دست از سر کچلم برداشتند. 

برای ترم بعدی هم یک مکافاتی داشتیم که شرحش را نوشته ام. 

دوران بارداری خیلی سختی داشتم. انقدر سخت که فقط مانده شاخم در بیاید.

این روزها هم بی تابم و تحمل 3 هفته باقیمانده را ندارم. 

تب دائمی، ورم دست و پاها جوری که بند بندشان درد می کند. خارش کل بدن، بی حالی و درد عمومی بدن امانم را بریده. 


راستش اصلا 94 را دوست نمی دارم. پوستم رسما کنده شد. همین بهتر که گذشت. و هدفی هم به آن صورت حاصل نشد

95 هر چه باشد ان شاء الله برایمان بهتر است. 

ان شاء الله حضور دخترمان را داریم. و فکر می کنم لمس کردنش، بغل کردنش و حس کردنش بهتر از باردار بودنش باشد. 

حدا کند که سلامت باشد. یک دخمل تپل مپل آرام و دوست داشتنی. 

خدا کند بتوانم خوب مدیریت کنم و مادر خیلی خوبی باشم. در عین اینکه از بقیه ابعاد زندگی نزنم. 

خدا کند اهداف ناتمام سال قبل را امسال تمام کنیم. 

خانه دار شویم. 

حبیب پایان نامه اش را با شرایط عالی دفاع کند.

من امتیازات تبدیل وضعیتم را کامل کنم.

محددا برای اپلای اقدام کنم.

زندگی با حبیب روز به روز بهتر، شادتر و پر از امید و تلاش بیشتری شود و من بتوانم منبع تزریق این شادی و امید و تلاش باشم.

حتما حتما برای خانواده ام کاری کنم. مهم تر از همه درمان مادرم و برادرم است. خدا خودش کمک کند و این امر را بر من آسان کند. 

متاسفانه بدجور حس می کنم از بعد معنوی زندگی دور شده ام. امیدوارم در سال 95 محبوب بهتری باشم. امیدوارم بتوانم چند مورد از ضعفهای اساسی ام را شناسایی و رفع کنم.

این نوشته ناقص است. بایست بیایم و کاملش کنم. در حد آرزوست نه برنامه.