امان از یک دل تنگ تنها :: تلاشهای محبوب حبیب برای زندگی بهتر

دنبال کنندگان ۱۵ نفر

این وبلاگ را دنبال کنید

طبقه بندی موضوعی

من و همسرم
(۸۴)
- هنر زن بودن
  (۷)
- هنر خانه داری
  (۶)
- ارتباط با خانواده همسر
  (۳۸)
- عاشقانه های همسرداری
  (۷)
من و من، من و جامعه + من و دین
(۳۰۱)
- من و جامعه
  (۲۹)
- من و زندگی با نشاط
  (۱۲۱)
  - من و درسهایی از دیگران
    (۴۰)
  - من و برنامه ریزی
    (۲۹)
  - من و ضعف هایم
    (۵۷)
  - من و لایف استایل صحیح
    (۳۲)
- من و دین
  (۵۱)
- من و ارتقای تحصیلی
  (۴۴)
  - من و دکتری
    (۲۹)
  - من و تدریس
    (۵)
- من و روزانه نویسی
  (۱۲۶)
  - من و خانواده پدری
    (۳۴)
من و مادری
(۱۱۱)
- من و حرفهایی برای آینده فرزندم
  (۳۳)

بایگانی

آخرین مطلب

آخرین نظرات

امان از یک دل تنگ تنها

پنجشنبه, ۴ شهریور ۱۳۹۵، ۱۰:۱۸ ق.ظ

خدایا

من

دلم

خدایا

من

دلم

تنگ

است

تنگ است

و هر سازی

که می بینم

هر سازی

که می بینم

بد آهنگ است

بد آهنگ است.

بیا

بیا ره توشه برداریم

قدم در راه بی برگشت بگذاریم...

با استیصال به حبیب میگویم دست تنهایم... کمک لازمم.

می گوید زنگ بزن به همان خانومه!

چرا مردها نمی فهمند آن خانومه حلال مشکلات من نیست! کاش میشد زنگ میزدم موسسه و میشد بگویم.. برایم یک دوست بفرستید. یک همدم. یکی که مرا بفهمد.

دلم شوهرم را میخواهد. میشود یکی را بفرستید جای حبیب؟! اصلا نمی شود یک خواهر خواست از موسسه ی شما؟

محبوب حبیب ۶ نظر

نظرات (۶)

۰۹ شهریور ۹۵ ، ۱۰:۱۳

شایلین

فقظ خستگیه بچه داریه. مطمین باش روزی یا هفنه ای چند ساعت بری سر کار روحیت عالی میشه. وقتشه خودت استینارو بالا برنی و تحولی ایجاد کنی. یه پرستار برای بچه بگیر کم کم همه چیز بهتر میشه.

۹ شهریور ۹۵، ۱۲:۰۷

پاسخ:

بله دوست جدیدم.

دارم خودم و این ماجراها رو تحلیل می کنم. به زودی میام می نویسم.

۰۶ شهریور ۹۵ ، ۲۱:۳۲

خاله صبا

من درکت میکنم که دوست نداری هی کمک بخوای و هی یگی این کار رو واسم کن و اون کار رو بکن، قبول دارم که دوست داری خودش بفهمه

ولی وقتی خودشون نمی فهمند چی؟

تو روانشناسی یه مبحثی هست به اسم پذیرش، تو باید اینو بپذیری که اکثر مردها و نه فقط مرد تو این مدلی هستند، اتوماتیک نیستند، ببین اگر بهش می گفتی حسنا رو راه ببر و اون نمی برد و عملا به روز خودش نمی آورد، من هیچ وقت توصیه نمی کردم که ازش مستقیم بخواه، یا بهش بگو.

ولی وقتی بهش میگی و انجام میده، این فرصت رو از خودت نگیر.

حسنا که گریه میکنه بپر بیارش بگذارش تو بغل باباش.

تو این فاصله به کمر و پای خودت استراحت بده.

مساله بعدی اینه که میگن نباید منابع انرژی عاطفی تون رو به یک جا محدود کنید. به نظرم الان که رفتی خونه مادرت عملا خودت عملا یه راه حل واسه این قضیه پیدا کردی.

به خودت نگاه کن محبوب جان. از موقعی که حسنا دنیا اومده فقط حرص حسنا رو خوردی و حرص محل کارت رو. خب معلومه که اقسردگی میگیری. و انرژی کم میاری.

رسالت زن خونه شادی هست.

تو برنامه هر روز، یا هر هفته ت به طور ثابت یه تفریح کوچیک بگذار، چه با حبیب چه بی اون.

نیم ساعتم شده واسه خودت باش در روز. نه واسه کارت، واسه دلت. واسه روحت.

خودت بیشتر به شرایط واقفی، اگر میدونی مثلا یه قدم زدن می تونه کمکت کنه، واسش برنامه بریز. اگر دیدار خاله و دخترخاله و ... حال روحیت رو خوب میکنه، ببینشون.

محبوب جان، تا خودت خودت رو درنیابی، نه حبیب و نه هیچ کس دیگه، درکت نمیکنه.

۹ شهریور ۹۵، ۱۲:۱۰

پاسخ:

صبای عزیزم

دارم زوایای جدیدی از خودم رو می شناسم که شاید گره کور همه ی مشکلات زندگیم بوده.

اینکه وقتی از طرف انتظاری دارم و برآورده نمیشه چرا بیشتر به خودم فشار میارم تا مثلا از طرف بی نیاز باشم!؟

اینکه چرا اینقدر غصه میخورم به جای اینکه به طرف یاد بدم؟ چرا اینقدر سعی می کنم توی همه چیز بار روی دوش خودم باشه؟ چرا میخوام یه زن تموم عیار از همه لحاظ باشم و بی نیاز از همه؟ اینها ناخودآگاه منه ها. جدیداً کشف کردم.

به واسطه ی همین نوشتن توی وبلاگ دارم خودم رو بهتر می شناسم. و همش برام علامت سواله؟

آره عزیزم. من خیلی به خودم سخت میگیرم. جوری که استراحت و تفریح رو برای خودم واجب نمی بینم.

با این فرمون نمیشه حتی یه سال هم روند!!

چه برسه به یه عمر بچه داری!

بایست فکری به حال خودم بکنم.

۰۵ شهریور ۹۵ ، ۲۱:۴۴

مریم ...

سلام...
مطلبی به ذهنم رسید شاید کمی کمک باشد:
1-چرا این مطالب رو در یک نامه عاشقانه برایش نمینویسی؟ ببخشید محبوب جان بیشتر مردم که شوهر شما هم یکی از همین آدم هاست فکرخوانی بلد نیستند، بهتر است کمی زبانن از اطرافیانتان کمک بخواهید. از قدیم گفتن کمک از مولا علی (ع) مونده. درسته که ایده آل این هست که ما به هم کمک کنیم قبل از درخواست ولی خوب خیلی ها هنوز بلد نیستند ولی دوست دارند به مردم کمک کتتد.
2- کتاب دختر شینا را حتما بخوانید حتما حتما.

۶ شهریور ۹۵، ۱۰:۵۱

پاسخ:

سلام مریم جان

مشکل فقط فکر خوانی نیست عزیزم.

ببین مثلا من تازه حسنا رو گذاشتم توی گهواره و اومدم بشینم. شیرش رو خورده پوشک هم عوض شده و ... کاری نداره. حبیب هم اینجاست... حسنا دوباره گریه میافته و راه بردن میخواد. تازه هم چند دقیقه است به حبیب گفتم همراهی بیشتری لازم دارم و هنوز حرفم کهنه نشده. اونم تازه قول داده وقتهایی که هست حداقل بیشتر کمکم کنه. با این اوصاف خوب فکر می کنی کی بلند میشه میره سراغ بچه؟ بازم من!!!.

مگر اینکه خودم بگم میشه بچه رو راه ببری؟

که نمی گم. به چند دلیل: اول اینکه من خیلی بدم میاد مرتب بگم! دیگه ریز به ریز که نبایست گفت. هر بار! خودش بایست بدونه مصادیق کمک رو! اینه که میگم حبیب زبل نیست و کمک نکرده و بلد نیست چطوری میشه کمک کرد. این اخلاقش روی اعصاب منه. دوم اینکه: من اصلا نمی زارم حسنا گریه کنه و سریع میپرم سراغش ولی اون اینطور نیست و کنده و ... نمی تونم تحمل کنم با تامل بره سراغ بچه و حسنا همینطور هی گریه کنه.

اللته همیشه همینطور نیستن ها. زیادی هم سیاه نمایی نکنم. در حد وسع خودش کمک میکنه. که به نظرم اگر توی خونه کار کرده بود زبل میشد و وسعش بیشتر میشد!! البته به قول خودشون این موارد در وقتایی هست که فکرشون مشغوله که اینطوری پردازش نمی کنن وقایع رو :دی ولی خوب به نظرم زیادی فکرش مشغول میشه بابت هر چیزی.

در مورد کتاب دختر شینا کاش توضیح میدادی که از چه نظر توصیه اش کردین؟ یعنی به درد حال الانم میخوره؟ یا کلا؟

در مورد خصوصی تون هم، میشه بیشتر توضیح بدین چه کمکی میتونم از ایشون بگیرم؟

۰۵ شهریور ۹۵ ، ۰۱:۰۶

زهرا.س

محبوب جان به عنوان کسی که سر بچه ی اول این روزارو گذرونده وخیلی ازنظر روحی آسیب دیده بهت میگم بیشتر مردا این چیزارو نمیفهمند تنها راه برای راحت زندگی کردن اینه که یکم توقع خودت رو ازش بیاری پایین.همین! اونا خودشونم درمورد بچه وکاراشو وگریه ونق ونوقش مستاصل میشن ونمیتونند کمک فکری وعملی بکنند،بیخود نبوده که خدا مادررو خلق کرده چون تنهااااا کسی که میتونه این روزای سختو بگذرونه مادره...یکم خودتو ریلکس کن، توقع وانتظار خودت از خودتو بیار پایین وبدون به زودی روزای شیرین بچه داری ار راه میرسه اینقدر غصه ی آینده ودانشگاه وامتیازو نخوررررررر...دیگه نمیدونم چطور باید بهت بگم

۶ شهریور ۹۵، ۱۰:۴۴

پاسخ:

زهرا جان. بچه ی کولیکی خیلی سخته. یعنی مادر تنها هم نمی تونه و مستاصل میشه. ببین من شهره بودم به بچه دوستی. همه ی فامیل همسر میگفتن تو چه حوصله ای داری واسه بچه ها. دیگه فکرشو بکن چقدر بچه ی خودم رو دوست دارم.

ولی امان از گریه ی همیشگی. آدم رو داااااغون میکنه. حبیب گله میکنه که برگرد خونه ی خودمون و من از خونه ی خودمون افتضاح میترسم. دیگه تحمل تنهایی حسناداری رو ندارم. میخوام حداقل وقتی اینجا هم خودم راهش می برم و ... کسی پیشم باشه و یه راه حلی بهم. حداقل یه دقیقه بچه ی گریان رو بگیره من برم داروش رو بیارم و ...نه که بزارمش زمین که گریه اش بدتر بشه و مثالهای اینطوری.

و این فرد رو دلم میخواد یه آشنای من باشه. که وقتی کم میارم از صورتم بفهمه. که باهاش حرف داشته باشم بزنم. نه کسی که غریبه است.

البته همه ی این نیازها به یه همدم و گذروندن این روزهای سخت که در من اینقدر نیاز شدیدی شده، میدونم از افسردگیه. و گرنه در حالت عادی میتونستم این ها رو هندل کنم.

مادرشوهرم و اینها هم دوست داشتم وقتی صدای گریه بچه رو میشنون بیان کمکم ولی خودشون نمیان. منم چون کمک رو لازم دارم که بشینم سر کارهام نمیشه بچه رو وردارم ببرم پایین مستقر بشم که وسطهاش کار کنم که! اونجا نمیشه کار کرد. همیشه رفت و آمد و حرف زدن و ... هست.

دلم هم طاقت نمیاره حسنا رو بزارم پایین و خودم بالا باشم. میخوام جلوی چشمم باشه خصوصا وقتی بقیه رفت و آمد میکنن و خیالم راحت نیست بلایی سر دخترم نیاد به واسطه بچه های فامیل. خلاصه از خونه ی خودمون فراری ام و اتراق نمودم منزل پدری.

دغدغه های زیاد محیط کارم هم مزید بر علت شده. امتیاز یه چیزه. صدتا دغدغه دارم. ترم بعد درس جدید دارم که هنوز نرسیدم جزوه تهیه کنم، هنوز گواهینامه رانندگی ام رو نگرفتم. مقالاتم رو بایست قبل شروع ترم ارسال کنم. تازه یه کار تحقیقاتی-اجرایی دیگه رئیس دانشکده ریخته سرم و اصرار داره زودتر به نتیجه برسه، و هزار تا دغدغه ی دیگه.

حداقل این مورد آخر رو فکر کنم این هفته بهتر باشه برم یادآوری کنم بابا من الان تا یه ماه دیگه حداقل مرخصی ام! درک کنین! د! بزارین برگردم از مرخصی بعد!

تازه در اصل 9 ماه مرخصی دارم که به خاطر بلاهایی که سرم اوردین ترم قبل از 4 ماهش صرف نظر کرده و مهر برمیگردم سر کار!!

۰۴ شهریور ۹۵ ، ۱۶:۱۶

خاله صبا

عزیزم. محبوب جان

در چنین مواقعی باید مستقیم بگی دلم تنگ شده برات.

برای خودت و مهربونیت و آغوشت.

با کمی چاشنی زنانگی.

مردا کلا این مدلی ان:

زنه به شوهرش میگه عزیزم سردمه شوهره میگه برو کتت و بپوش زنه میگه نه خیلی سردمه میگه برو پیش بخاری میگه نه اون جوری گرم نمیشم میگه خوب کتت و بپوش بشین پیش بخاری پتو هم بکش روت زنه میگه اگه الان مامانم بود بغلم میکرد مرده میگه نمیدونستم دیگه تا آخر زمستون مامانت و بیارم این جا نگهش دارم

۶ شهریور ۹۵، ۱۰:۳۳

پاسخ:

صبا جان

اینی که نوشتم بخشی از پیامک بازی های صبح تا ظهر یک روز بود. همه چیز رو گفته بودم. ولی نمی دونم چرا واکنشش برعکس بود!

اینکه انتظار دارم بیشتر باشه، بیشتر همراهی کنه،

گفتم ببین همه اذعان دارن حسنا مثل بقیه بچه های فامیل نیست. دو نفر نیرو میخواد. منم مثل بقیه زنهای فامیل نیستم. منم کارهام و دغدغه ها و استرس هام زیاده. و...

همین جملات بالا رو هم گفته بودم که میشه زنگ بزنم به موسسه بگم یه همدم واسم بفرستین؟! و ...گفتم من حبیب سه سال پیش رو میخوام. که ظاهراً همه اینها رو بد برداشت میکرد.

آخرش گفت ببین مشکل تو حسناست؟! من دو هفته میام بچه رو میبرم تو هم بمون خونه ی بابات! ببینم خوب میشی!

این بدترین راه حل بود. کفری شدم که اصلا من رو درک نمی کنه. من نمی تونم حسنا رو از خودم جدا کنم. تا همین جاش جوابم عمراً بود. اونم بدم به مادرشوهرم که خونه شون کاروانسرای نوه های کوچیک و .. است و بلایی سر دخترم بیاد. دیگه قهر نمودیم و حبیب هم حرفی نزد!

شب با گل و شیرینی اومد آشتی ولی وقتی دید دیگه هیچ حسی هم واسم نمونده و از زندگی هم سرد شدم انگار واقعا باورش شد حرفهام. تا پیشنهاد یه تفریح کوچولو رو داد واسه فرداش (یعنی دیروز) و الان بهترم خدا رو شکر.

۰۴ شهریور ۹۵ ، ۱۲:۰۸

گلبهار

خوووب می فهممت .دو سه روز پیش در حال شیر دادن اشک هم میریختم از شدت ناتوانی در بچه داری !

۶ شهریور ۹۵، ۱۰:۲۸

پاسخ:

گلبهار جان. ظاهراٌ ما دچار افسردگی دوران شیردهی هستیم.

من هم بعد از اون گریه کردنهایی که نوشتم شرحش رو، دیگه همش اشکم دم مشکمه!

در واقع جام تحملم لبریز شده و هر گریه ی حسنا بهونه ای میشه برای گریه کردن من از استیصالم در آروم کردنش.

چندین بار تا حالا به حبیب گفته بودم افسردگی گرفتم. ولی فکر می کنم درکی نداشت از این جمله! تا اینکه دیروز براش پیام دادم که دقیقا چطوری ام. یعنی نوشتم میگم افسردگی دارم یعنی اینکه مدام دلم گریه میخواد، تحملم اومده پایین و ... شاید نوشتن اینها بهش کمک کرد تا بفهمه من چمه. دیروز حدود 4 ساعت نرفت سر کار و رفتیم تفریح.

حسنا هم انگار بهتر شد!

داره باورم میشه هر وقت من حالم بده حسنا بدتر گریه میکنه. توی این چهار ساعت فقط آخراش دیگه بی قرار شد که نتونستم آرومش کنم و برگشتیم و به لطف صدای ماشین آروم شد دوباره.

پیشنهاد میکنم تو هم مثل من توضیح واضحات بدی به همسر.

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.

نام *

پست الکترونيک

سایت یا وبلاگ

پیام *

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

یا ، یا ، ، <strike> یا <s>، ، ، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، ، ، <a href="" title="">، ، <div align="">

کد امنیتی *

ارقام فارسی و انگلیسی پذیرفته می‌شوند

نظر بصورت خصوصی ارسال شود

پست الکترونیک برای عموم قابل مشاهده باشد

تلاشهای محبوب حبیب برای زندگی بهتر

من و همسرم

هنر زن بودن

هنر خانه داری

ارتباط با خانواده همسر

عاشقانه های همسرداری

من و من، من و جامعه + من و دین

من و جامعه

من و زندگی با نشاط

من و درسهایی از دیگران

من و برنامه ریزی

من و ضعف هایم

من و لایف استایل صحیح

من و دین

من و ارتقای تحصیلی

من و دکتری

من و تدریس

من و روزانه نویسی

من و خانواده پدری

من و مادری

من و حرفهایی برای آینده فرزندم

امان از یک دل تنگ تنها

نظرات (۶)