بسم الله الرحمن الرحیم
-----------------از سری نامه هایی به دخترم (نوجوانی)
دختر عزیزم
تصمیم گرفتم نامه هایی برایت بنویسم.
این نامه ای است که وقتی نوجوان شدی میخواهم بخوانی. اوایل سنین دبیرستان. چه میگویم. آن زمان احتمالا میگویند نهم!
دخترم،
چیزی که این روزها بعد از سی سال زندگی با سعی و خطا فهمیده ام را میخواهم زودتر از آنکه دیر بشود به تو بگویم. زودتر از آنکه تو هم مثل من زمان را به واسطه چیزهایی که نمیدانی از دست بدهی. یا اینکه لحظات شاد زندگی ات را از دست بدهی.
دخترم،
عزیزکم
تو حیفی مادر.
بی نهایت حیفی.
حیف تر از آنی که کاری بکنی که ارزشی نداشته باشد. این جملات موقع شنیدن بدیهی هستند ولی وقتی مثل من میافتی در جریان زندگی، یکهو به خودت میآیی و می بینی کارهای عبث زیاد کرده ای.
افسوس میخوری بر عمر رفته ات.
ولی باز ممکن است به چرخه اشتباه کردن هم بیفتی.
عزیزکم
تنها راهی که ما را از اشتباه کردن باز میدارد اصلاح کردن مداوم مسیر است.
و این مداومت بایست روزانه باشد.
نازنینم
راهی نیافته ام بهتر از مراقبه شبانه که انسان به کارهای روزانه اش بیندیشد.
و عمیق بیندیشد
و میزان کند خودش را با افق متعالی یک سال آینده اش،
پنج سال آینده اش
ده سال آینده اش
و عمرش
یادم باشد وقتی خواستم این نامه را برایت بخوانم، روایت خودم را بگویم که چطور وقتم را با اجابت کردن درخواستهای این و آن پر کردم و از اصل کاری که بایست انجام میدادم غافل شدم.
یادم باشد عمق ناراحتی این روزهایم را به تو انتقال دهم تا با دقت بیشتری به حرفهایم گوش کنی و عمل کنی.
تا تو راه مرا نروی مادر.
دلبندم
کاش انقدر با من و پدرت دوست باشی که هر شب همه اتفاقات روزت را با من و پدر در میان بگذاری و بتوانیم به تو کمک کنیم از بالا به زندگیت نگاه کنی تا همیشه موفق باشی.
دخترم خیلی حرفها دارم بزنم. لبریزم از حرفهایی که تجربه ی سنگینی برای من بوده اند. کاش گوش تو شنوای آنها باشد. من که کسی را نداشتم از اول نصیحتم کند و این حسرت زیادی برایم به بار آورده.
این نامه را فقط به همین نکته ختم می کنم.
