خیلی دوست دارم یاد گرفته هایم از وبلاگ ها را یکجا جمع کنم
این پست نیکادل عزیز واقعا برایم ارزشمند بود، قسمت های مهم را مشخص کرده ام:
http://somerest.blogsky.com/1395/10/21/post-178/
البته ایشون تیتر رو گذاشتن هذیان. ادامه نوشته ایشونه
سالها قبل دوست عجیب و غریبى داشتم که مادر مذهبى اى داشت. منظورم از مذهبى بودن مومن بودن نیست بلکه مسلمان متشرع است . این مادرِ آن دوست عجیبم اعصاب درست و حسابى نداشت و مذهب را کرده بود شلاق. این تازیانه را دستش گرفته بود و هربار اعصاب نداشته اش سوت میکشید اینطورى خودش را آرام میکرد. ما هم جمعى از دوستان بودیم که یکبار بدجور ضربه خوردیم از این زن دیوانه.
دارم خودم را نقد میکنم. اول اینکه مومن بودن واقعى همه چیز همراه خودش دارد و اولینش فکر راحت است. اعصاب آرام. مومن هیچ وقت به مرز انفجار نمیرسد و نیازى به فریاد کشیدن و آسیب زدن به خودش و دیگران ندارد.
من اعصاب ندارم!
من؟
من؟
من اعصاب ندارم؟ این جمله چقدر دور بوده از من پرحوصله و باصبر و تحمل. براى دومین بار اتفاق افتاد. دوماه قبل بود تعریف کرده بودم. تحمل شنیدن صدا ندارشتم امشب هم. فارس را دادم بغل روح الله و گفتم مادر بى مادر. بخوابانش. همه ى وجودم صدا میزند:آرامبخش! باز هم دارم به این فکر میکنم که دگردیسى عجیب و غریب من تا کجا ادامه خواهد داشت؟
من شکست نمیخورم نه؟ فردا بلند میشوم ، ماساژ شیاتسو را عقب نمى اندازم. به خانم دکتر مهربان زنگ میزنم و راه میانبر تزم را با هم بررسى میکنیم. فردا شاید فسنجان درست کنم و سبزى خوردن بخرم اما حتما لباس قشنگ میپوشم و آرایش میکنم . الکى نیست مادر بودن. الکى نیست. کاش اجازه داشتم ورزش را شروع کنم فقط.
آوای درون