بسم ا... الرحمن الرحیم
این روزها بدجور استرس دارم،
حبیب برای کاری از من میخواهد سه روز زودتر از موعد، ریوایز مقاله ام را تمام کنم. به جای نه شهریور، شش شهریور.
اصلاحات متن مقاله نوشته شده ولی در فاز تست بایست چیزهایی تغییر کنند. از داده های تست گرفته تا... چیزی که چالش برانگیز است و معلوم نیست کی درست خواهد شد و حدس میزنم خیلی ایراد داشته باشد تا درست شود.
و این سه روز..
امان از این سه روز زودتر، که اگر نشود، شرایط طوری است که زودتر را بایست به همه توضیح بدهم و بگویم چطور شد که نشد که بشود!
چقدر بد!
و اینکه خودم هم ارزو دارم به برنامه ای که حبیب برای آن سه روز در نظر گرفته برسم. ولی خوب...
آخ که چقدر من بد عمل کرده ام.
چقدر گذاشته ام همه چیز را دقیقه نود
از خودم عصبانی ام
که سه روزهای قبلی را هدر داده ام و الان اینقدر استرس درست شده برای این سه روز.
پ.ن: زندگی با ددلاین خیلی هراس انگیز است و بدون ددلاین خیلی بی برنامه.
وای از روزی که ددلاین اصلی مان برسد و هی حسرت روزهای تلف شده را بخورم. حتی یک ثانیه را که کاش به من بر میگشت.
لحظه مرگ از این رو هراس انگیزترین اتفاق زندگیست از دید من
الهه