بسم الله الرحمن الرحیم
امروز از اون روزهایی بود که یک لحظه آرامش نداشتم. مدام حسنا گریه کرد.
معمولا کولیکش روزها نیست و شبهاست. اما امروز امانم رو برید.
نه می دونستم چشه
نه می تونستم آرومش کنم
نه حال جسمی خودم خوب بود
از بی چارگی امروز بارها نشستم و گریه کردم
خدایا کمکم کن
حالا که حبیب صبح میره تا نه شب .
حالا که مادرم مریضه
حالا که دست تنهام
حالا که خواهری ندارم.
خدایا بچه داری رو به من آسون کن.
خیلی دلم گرفته.
خیلی...
راستش حسودی هم می کردم...
به مادرهای بچه های فامیل
که بچه هاشون بدون این مشکل و رااااحت بزرگ شدن
به دختر عموها ، دختر خاله ها و ..که تا یک سالگی نفهمیدن بچه داری چی هست. چون یه مادر کار بلد همیشه پیش شون بود و اصلا نفهمیدن بچه چطوری بزرگ شد.
به خواهر شوهرم که یک روز در میون پایینه.
به دوستم که شوهرش خیلی پیششه.
به خیلی چیزها همزمان فکر می کردم..
به این هورمون های باز بهم ریخته ی زنانه که همه ی تنهایی ها رو یک لحظه میاره جلوی چشمم
به اینکه چه مادر مزخرفی ام که حتی نمی تونم بچه ام رو آرووم کنم
به حجم کارهای عقب افتاده ام که با این اوضاع معلوم نیست اصلا به نتیجه برسه.
به اخلاق مزخرف خودم فکر کردم که راضی به کمک از طبقه پایین نمی شم. با وجود همه ی کمک هایی که من بهشون می کنم. ولی باز باهاشون راحت نیستم. اصلا و ابدا
به این فکر کردم که اصلا با وجود اینکه مادرشوهرم گفتن بچه رو از مهر بیار پیشم ولی مگه میشه 8 صبح تا 4 عصر!؟ حسنا بیچاره شون میکنه. باید برم مهد ثبت نامش کنم. حالا هم که مهد گفته یه شیرخوار دیگه بیشتر جا نداره و بایست اگر میخوام زودتر برم ثبت نامش کنم.
باز غصه ی اینو خوردم که مگه مهد جای من رو میگیره؟ مگه ساعتی صدبار قربون صدقه اش میرن؟ مگه اینقدر که من بهش میرسم بهش میرسن؟ مگه اینهمه به پای گریه هاش صبوری می کنن؟ مگه تا گریه کرد با سرعت نور بهش میرسن؟ بچه ام شخصیتش تا دوسالگی شکل میگیره. با همی چیزها ناخودآگاه شخصیتش شکل میگیره. شادی اش. خوش بینی یا بدبینی اش به دنیا. خدابینی اش و ... بمیرم الهیی که دور از منه.
باز برای این غصه خوردم که کاش مادرم سالم بود.
برای خیلی چیزهای ربط دار و بی ربط دیگه غصه خوردم.
و تنها راهش گریه بود
و کاش راهی بود که به جواب می رسید
یعنی یه ذره لااقل آرومم می کرد
اما هیچ فایده ای هم نداره
ولی نمیشه گریه نکنم..
دست خودم نیست..
