جایی خواندم که
برا آدمایی که حمایت خانواده رو ندارن زندگی بعد از ۳۰ یا ۳۵ تازه شروع میشه.
چقدر برای من درسته
وقتی تروماها رو می‌تونی کنار بگذاری و راه خودت رو در زندگی پیدا کنی و زندگی رو شروع کنی....
چیزی که این روزها حس میکنم تازه دارم توی مسیر عادی زندگی قرار میگیرم.
اونم وقتی تازه چهل ساله شدم.
خدایا کمک کن درست زندگی کنم.
پی‌نوشت: دوست عزیزی که همیشه نظر خصوصی گذاشتی واسه پست های اخیر.
اول ممنونم ازت.
ولی من متاسفانه نمیتونم خصوصی رو جواب بدم. بلاگ امکانش رو نداره.
کاش عمومی نظر بگذاری چون محتوای نظرت هم خصوصی نیستند
