یک عمر دویدیم و به مقصد نرسیدیم

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

حاشیه.. متن

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

از همه جا

بسم ا... الرحمن الرحیم

+ هنوز هیچ خبری از هیچ مقاله دیگری نشده. یادتان هست که گفته بودم زمان انتظار را می ترسم به بطالت بگذرانم؟ 

برعکس رفتار کردم. اضطراب شدید دارم. مقاله با حبیب خیلی کار دارد و او هم رمقی برای اینکه با من انرژی بگذارد ندارد. مساله خانه و ... خیلی بغرنج شده. (اگر درست نوشته باشم)

اضطراب شدیدم تبدیل شده به وسواس در کارهای خانه! عین یک زن خانه دار تمام عیار دارم میشورم و می سابم! منی که هیچ وقت عمقی خانه تکانی نکرده بودم، دارم چنان گوشه ها را میسابم که خودم هم مانده ام! مثلاً فیلتر ماشین لباسشویی بعد از 4 سال برای اولین بار تمیز شد! 

زلزله

باز هم زلزله زدگان کشور

چرا با وجود خبرهایی از کمک های میلیاردی هزاران نهاد و افراد سرشناس و ... هنوز وضع این است؟

تا برگشتن اوضاع به حال عادی 

فراموش شان نکنیم.

...

پول یا زندگی؟

بسم ا...

میخواهم از آن کار پژوهشی کنار بکشم

به دلیل هزاران مشکلی که در این کار هست و در بخش مدیریت اش

بیش از حد به من فشار روحی وارد می کند. قصه های پرغصه زیاد دارد... هیچ کدام هم بحث فنی نیستند البته. یعنی از سختی فنی ماجرا نیست 

تنها دلیل ادامه دادن می تواند یکی درآمد این کار باشد و دیگری اینکه بیرون کشیدن خود از این داستان بی هزینه نیست و اینکه دارد به سمت راهی میرود که در تخصص من نیست و همین طور در تخصص بقیه!.. بعدها میگویم چه هزینه هایی به من متحمل خواهد شد از جانب سایرین و به راحتی نیست این بیرون کشیدن. 

این روزها دارم دو دوتا می کنم

ولی هیچ جوره جواب چهارتا نیست

نه  رفتن به راحتی و بدون مشکل تراشی سایرین است 

نه با ماندن می توانم خودم را از گزند آسیب ها نجات بدهم

این روزها فقط دعا می کنم

که خدا کمکم کند. 

و راه را نشانم دهد.

بیشتر در جهت اینکه راهی بیابم تا مشکلات رفتن را کمتر و هموار کند.

با کمتر شدن درآمد می شود ساخت. پول دلیل اصلی برای ماندنم نیست، اگر بمانم..

مشکل بقیه چیزهاست

و اینکه واقعاً دلم میخواهد زندگی کنم....

قورباغه

بسم ا...

نزدیک یک ماهه که غورباقه بزرگی رو دارم هر روز قورت میدم. 

رفتن و آمدن به دانشگاه به تنهایی با ماشین. سر راه حبیب را هم میرسانم یا برمیدارم

البته هنوز وارد نشده ام. 

حس میکنم در آن 5 جلسه تمرینی که رفتم هیچ چیزی بهم یاد نداده بود. فقط برده بود به پرت ترین و خلوت ترین خیابان و سعی میکرد استرس من را کم کند:دی

حالا هر روز با استرس میروم و می آیم و هر روز نکته ای یاد میگیرم و  چندبار یادگیری ام هزینه داشته! محض اوردن خنده رو لب دوستان تعریف میکنم :دی 

همان روز اول ماشین خفه کرد و روشن نمیشد! زنگ زدم برادر شوهرم و حبیب آمدند!

یک هفته درگیر روشن نشدن خوب ماشین بودیم و یک سری قطعه عوض کردیم تا شد.

یکبار کل مسیر دانشگاه تا محل کار حبیب را با ترمز دستی آمده بودم! چرا که روز شلوغی بود و من فقط هواسم بود که تصادف نکنم! 

یکبار در دانشگاه ماشین جلویی و عقبی چسبانده بودند به من و من فکر میکردم باید بتوانم درش بیاورم! با هزار بار جلو و عقب کردن موقع در آمدن زدم به جلویی! هنوز نمی دانم چرا جلویی چیزی اش نشد ولی گوشه سپر خودم کمی شکسته بود. انقدری که هنوزم تعمیرش نکردیم و توی چشم نیست. ماشین جلویی را هم از داخل ماشین دیدم فقط! ماشین خودم رو بعدها! 

به قول حبیب چون نیامده ای پایین و دقیق نگاه نکرده ای، شاید جلویی هم چیزی اش شده باشد. الان از عذاب وجدان نمی دانم چه کنم. هول کرده بودم، چون جلوی دانشجوها بود! انقدر هم حواسم به در آوردن ماشین بود که مینی بوسی که داشت از بغلم رد میشد را ندیدم و نزدیک بود بروم زیرش! یعنی اصلاً آینه را نگاه نمی کردم! نمیدانم واقعاً ماشین جلویی را خسارت زدم یا نه. چون بعد هم خبری از آن طرف نشد. برای یک جلسه کوتاه رفته بودم ساختمان دیگری و وقتی برگشتم نبود. امیدوارم چیزی اش نشده باشد و از داخل ماشین درست دیده باشم.

بعضی وقت ها، کاملاً 90 درجه روی صندلی نشسته ام :دی یکبار قرار بود بروم دنبال حبیب منزل مادرش که در بافت قدیمی شهر با کوچه هایی کج و معوج و پیچ در پیچ و یک طرفه است که هیچ کس هم یک طرفه بودنش را رعایت نمی کند و رد شدن از آن کوچه ها واقعاً یکی از خان های رستم است از بس بایست ماشین را جلو و عقب کرد. این موقع کلاً نفس هم نمی کشیدم انگار و بعد که دقت کردم دیدم زبانم را هم در دهنم می چرخاندم موقع حرکت در کوچه ها!  البته با دهن بسته ولی خوب احتمالاً ماشین روبرویی از قیافه ام چیزهایی دستگیرش شده :دی 

خوب به اندازه کافی آبروی خودم رو بردم:دی 

برم دیگه.

کشور دردها

بسم ا...

ایران من

کشور دردها و رنج ها

کشور ثروت ها و فقرها

کشور نعمت ها و نداری ها

هنوز داغ ویرانی های کرمانشاه بر پیشانی تو بود

که کرمان هم اضافه شد

خدا به مردم مان صبر و درایت عطا کند

و به بزرگان و دولتمداران ما قدری انصاف

++ انصاف را از آن حیث میگویم که دلم از خرج های کلان و ... بی مورد به درد آمده وقتی ملت ام در رنج و مصیبت به این بزرگی است. خبرهایی که از جامعه می شنویم بدجور دردناک است... 

قلب مایی که اینقدر در فقر اطلاعاتی نگه داشته می شویم، از همین چیزهایی که معلوم می شود، اینطور در رنج و عذاب است

خدا به قلب امام مهربانی ها، امام زمان مرحمت کند که او بیشتر واقف بر اوضاع است و هر که علمش بیش دردش بیشتر.

سرما

بسم ا... الرحمن الرحیم

این روزها خیلی هوا سرد شده

خدا کمک مون کنه بتونیم به خوبی به زلزله زدگان کمک کنیم

خصوصاً ما حقوق بگیران اول برجی! 

باید تا کفگیرمون به ته دیگ نخورده، بجنبیم

میشه از خرجهای غیرضرور چشم پوشید

ضروری تر از کرمانشاه دیگه چی...

روزانه نویسی

بسم ا... البصیر بالعباد

شب یکشنبه به دیدار خانواده حبیب رفتیم. مجلس روضه هم برپا بود و برای اولین بار چشم روشنی خانه جدید را بایست برای خاله می بردیم. روضه مشترک بین سه خانواده. حسنا ان شب خیلی بی تاب بود. جوری که خیلی به من سخت گذشت. ساعت ده که رسیدیم خانه و حسنا از خستگی خوابید ما هم غش کردیم. 

بوی گاز بدی در خانه می آمد. متوجه شدیم از آبگرمکن است و خاموشش کردیم.

دوشنبه را خانه بودم. از صبح علی الطلوع گیر یک مقاله. حسنا هم خیلی خیلی همکاری میکرد. بیش از همیشه خوابید و مواقع بیداری هم هیچ زحمتی نداشت. برای خودش بازی می کرد. 

از همان اول صبح به پدرم خبر دادم برای آبگرمکن تعمیراتی بیاورد. نمیشد منتظر برگشت حبیب ماند. حسنا ممکن بود هر لحظه نیاز به شست و شو پیدا کند. تعمیراتی هی الان هی یه ساعت دیگه کرد و آخرش نزدیک ساعت 4 آبگرمکن درست شد و حسنا قبلش گل کاری اش را کرده بود و مجبور شدم با آب سرد بشویمش. دخنرم هم مقاومت میکرد (عادت به آب سرد ندارد و خودم هم نگران سرماخوردنش بودم) حسابی اذیت شدم.

پدرم آمد گفت بنده خدا این کرمانشاهی ها الان چه می کنند. 

-چی؟ چی شده مگه؟

-خبر نداری؟ دیشب کرمانشاه زلزله آمده بالای 7 ریشتر و 400 نفر هم کشته شدند

-چی؟ 400 نفر؟!

هیچ چیز بدتر از خبر بد ناگهانی نیست. حالم خراب شد. 

با دیدن خبرها در اینترنت بدتر شدم.

صحنه هایی مثل گریه مادری بر جسد بچه کوچکش که این روزها در حد مرگ برایم کشنده است. برای این عکس ها هیچ کار نمی شود کرد، جز اینکه برایشان مرد.

خدا کند هیچ مادر و پدری داغ فرزند نبیند.

تمام شب را کابوس دیدم. چقدر هولناک است تصورش.

چقدر زندگی غیرقابل پیش بینی و در برخی جاها بی نهایت خوفناک است. به هیچ چیز نمی شود اعتماد کرد. حتی به یک ثانیه بعد.

چهره این مادرها و پدرهایی که دیدم تمام شب جلوی چشمم رژه رفت. خودم را وسط حادثه می دیدم و میخواستم کاری کنم اما نمی دانستم چه؟

کرمانشاه را دریابیم

مصیبت داغ عزیز در کنار ویران شدن یک شبه ی یک زندگی، کمر هر انسانی را می شکند.

نمی دانم غیر از کمک مالی چه می شود کرد؟

گروه خونی ام هم O نیست. 

صبر

خدایا 

صبرم داره تموم میشه، پس کی این روزهای سخت تموم میشن؟

دوستان جان، لطفاً بقیه اش رو نخونین. فقط غرغره!

شما تازه میاین؟

بسم رب الحسین

دیروز عصر منتظر مانده ام حبیب از سر کار برسد تا با هم دخترم را حمام کنیم، در این فاصله با مشقت درس فردا را آماده کرده ام.

تا بعد حمام کردن دخمل، حبیب قدری دخمل را نگه دارد تا من دوش بگیرم

بعد من دختر را نگه دارم و همزمان غذا درست کنم تا حبیب برود سراغ  پیگیری چند مشکل در زمینه زمین و ... 

بعد عمری به سرم زد قرمه سبزی درست کنم. بعد دیدم سبزی نداشته ایم!

حبیب غصه دار بر میگردد. کارها آنطوری پیش نمی رود که لبخندی به لب بیاورد. باز هم صبر و صبر و صبر.  

حبیب برگشته، اما غذا درست نشده.  ولی باید  برویم سر بزنیم به پدر حبیب که جراحی کرده است. 

آنجا قدری توصیه هایی که دکتر گفته را حبیب کمک می کند به مادرش انجام میدهد و من هم قدری کمک می کنم و بعد از یک چایی خوردن باز بر میگردیم خانه سراغ قابلمه ای که روشن بود و در راه سبزی می خریم. 

در راه دسته های عزاداری را می بینم و دلم چقدر میخواهد بروم در مراسم عزای حسین باشم

نیم ساعتی در خانه می مانیم تا غذا را یک مرحله جلوتر ببرم و باز زیر قابلمه روشن است که رها می کنیم و می رویم امامزاده

روز اول

یک روز رسد غمی به اندازه کوه

...

یک روز رسد نشاط اندازه دشت

...

افسانه زندگی چنین است گلم

...

در سایه کوه باید از دشت گذشت

 مجتبی کاشانی 

جنگیدن با مشکلات

خسته ام مثل جوانی که پس از سربازی

بشنود دوستش از نامزدش دل برده

مثل یک افسر تحقیق شرافتمندی

که به پرونده جرم پسرش برخورده

 

خسته ام مثل پسربچه که در جای شلوغ

بین دعوای پدرمادرِ خود گم شده است

خسته مثل زن راضی شده به مهرِ طلاق

که پر از چشمِ بد و تهمتِ مردم شده است

 

خسته مثل پدری که پسر معتادش

غرق در درد خماری شده فریاد زده

مثل یک پیرزنی که شده سربار عروس

پسرش ، پیشِ زنش ، بر سرِ او داده زده ...

 

خسته ام مثل زنی حامله که ماه نهم

دکترش گفته به دردِ سرطان مشکوک است

مثلِ مردی که قسم خورده خیانت نکند

زنش اما به قسم خوردنِ آن مشکوک است

 

خسته مثل پدری گوشه آسایشگاه

که کسی غیر پرستار سراغش نرود

خسته ام بیشتر از پیرزنی تنها که

عـــــید باشد ... نوه اش سمت اتاقش نرود !

 

خسته ام ! کاش کسی حال مرا می فهمید ...

غیر از این بغض که در راهِ گلو سد شده است

شدم ام مثل مریضی که پس از قطع امید

در پی معجزه ای ... راهی مشهد شده است ...

" علی صفری "  

پ.ن: همیشه جنگیدن در یک صحنه نیست که آدم رو اینطور خسته میکنه. بلکه برعکس، وقتی از پشت سرت خیالت راحته، جنگیدن با مشکلات زندگی هر قدر هم سخت باشه، تو رو از پا نمی اندازه.

وقتی از پا می افتی که می بینی دیگه کسی رو پشت سرت نداری.

مادرم بیماره. حبیب یه رفتاری کرده که داغونم کرده و همه ی اینها شده منی که اصلا حالم خوش نیست. شده حال سربازی که بعد از جنگ و یه عالمه سختی دیدن برای یه سری آدمها، دیده عقبه ی که پشت سرش گذاشته کل شهر رو تسلیم کردن. شده حال خستگی  غم اون سرباز! شده عین ویرانگی اون.

پ.ن2: دلم مشهد میخواد :( 

یا کریم

حرف اول  

ذکر این روزها و یادآوری های مکرر به خودم...

 قول مولاناست که ... تو مگو ما را بدان شه بار نیست

با کریمان کارها دشوار نیست

و من مرتب زمزمه می کنم: 

با کریمان

کارها 

دشوار نیست

با کریمان

کارها 

دشوار نیست

با کریمان

کارها 

دشوار نیست

هم به خاطر کریم بودن اش هم به خاطر با او بودن که دیگر دشواری رنگ می بازد....

حرف دوم باز هم از مولانا برای یادآوری مکرر به خودم

این جهان کوهست و فعل ما ندا ، سوی ما آید نداها را صدا

محبوب تو که بارها دانسته ای، 

خداوند به اندازه امید تو 

به اندازه ایمان تو

به اندازه یقین تو به خودش

و یقین تو به کرمش

به تو معجزه نشان میدهد

بی حساب

هر وقت بی حساب امید بستی

بی حساب معجزه دیدی

یادت که نرفته؟! 

او چنین خدایی است.

محبوب و حبیب 

حواست به امیدی که به خدایی به این بزرگی می بندی هست؟،

نکند امیدت کمتر از کرم و بزرگی خدا باشد؟

پ.ن1: این روزها مدیریت استرس مهمترین چیزی است که بایست یاد بگیرم. بعضاً توان کار کردنم را میگیرد. نمی دانم اسمش مدیریت استرس است یا توکل یا هر دو یا پرهیز از جزء نگری و نگاه به کل یا مدیریت ذهن و فکر. 

هر چه هست بدجور نیاز است که باشد. 

دوستان جان لطفا دعایمان کنید. 

به قول سریال این روزهای شبکه نسیم، پادری، توی آمپاس شدیدم! شدیدترین آمپاس طولانی مدت. دوی ماراتون تمام نشدنی نفس گیر از همه بعد. همه امتحانهای زندگی انگار یکباره هجوم آورده اند. 

پ.ن2: ذکر، ذکر و یادآوری بهترین کار برای این روزهای من است. 

منی که اینهمه از خدا معجزه دیده ام در زندگیم زشت است الان اینطور در امپاس بودن! عقلاً میدانم. ولی چه کنم که از بد حادثه آدمی است و نسیان و این دل فراموش کار و نیاز مداوم به ذکر.

کلیپ های دکتر آزمندیان را دارم به توصیه دوستی دوباره در حین کار کردن گوش میکنم. 

http://www.azmandian.com/Main/VideoGallery

کلیپ خوب دیگری سراغ دارید معرفی کنید دوستان. برای بقیه هم میتواند کارگشا باشد. 

هواس پرت کن

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

احساس

بسم الله

کاش آدمی میتوانست

هر چه غم در سینه دارد

همه را

یکجا

ببارد

آنقدر که 

اشک ها تمام شوند

حتی اگر روزها این گریستن طول بکشد

و بعد 

یک زندگی بدون داشتن حتی یک قطره اشک پنهان

را شروع کند.

سخت است غم در دل و خنده بر لب...

حافظ این روزهای من...

دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش

وز شما پنهان نشاید کرد سر می فروش

گفت آسان گیر بر خود کارها کز روی طبع

سخت می‌گردد جهان بر مردمان سخت‌کوش

وان گهم در داد جامی کز فروغش بر فلک

زهره در رقص آمد و بربط زنان می‌گفت نوش

با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام

نی گرت زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی

گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش

گوش کن پند ای پسر وز بهر دنیا غم مخور

گفتمت چون در حدیثی گر توانی داشت هوش

در حریم عشق نتوان زد دم از گفت و شنید

زان که آنجا جمله اعضا چشم باید بود و گوش

بر بساط نکته دانان خودفروشی شرط نیست

یا سخن دانسته گو ای مرد عاقل یا خموش

ساقیا می ده که رندی‌های حافظ فهم کرد

آصف صاحب قران جرم بخش عیب پوش

پ.ن: خدایا

اول از همه شکرت به خاطر این تغییر مکان. انقدر سختی کشیده بودیم که باورم نمیشد بشود. 

حالا این روزها آرزو میکردم از اول زندگی چنین آرامشی را داشتیم. مسلماً خیلی حال خودمان و زندگی مان و حتی پیشرفت مان بهتر بود. 

دوم، بار خدایا این روزهای شلوغ را به عاقبت بخیری ختم کن. شلوغی ام بیشتر به خاطر کارهای امتیاز و .. است.

شاید واقعاً خودم دارم به خودم سخت میگیرم دنیا را. شاید بشود همین کارها را کرد و اینقدر مضطرب و ناراحت نبود. 

سوم، محبوب! وقتی ناراحتی و برنامه ای برای درست کردن طرف مقابل نداری ساکت باش! دانسته و سنجیده  و با برنامه و در زمان و مکان درست و با لحن و شرایط درست یک حرف را بزن، نه برای خالی کردن خودت یک کوه دلخوری را بدون ساندویچ کردن در خوبی های حبیب بگو که طرف را نابود کنی و خودت را و زندگیت را. پس سکوت! حتی همان یک کلمه نارضایتی را هم نگو فعلاً.

چهارم، سیمت قطع است که اینقدر زندگی را سخت می بینی. محرم شو!

با مزه ترین اجاره

بسم الله الرحمن الرحیم

به نظرم خیلی بامزه است که خانه ای را اجاره کرده ایم که اصلا ندیدیم :دی

نه من و نه حبیب

پدرم بنده خدا رفتند منزل را دیدند و چون ساکن قبلی وسایلش خیلی ریخت و پاش بوده وسط خونه روشون نشده برن اتاقها رو ببینن :دی

و من امروز عصر موقع تحویل گرفتن خونه میفهمم کمد داریم یا نه و ... سایر اطلاعات که برای اسباب کشی لازم دارم :دی

بنا به دلایلی قرار شد که همه وسایل رو نبریم و از مبل و میز صبحانه و کمد و میزآرایش خودمون و ... کمد و تخت و بقیه لوازم کم مصرف دخترمون و .. خیلی چیزها صرف نظر کنیم و بزاریم همین خونه م.شوهر بمونن. 

فکر کنم مدل زندگی جالبی بشه :) 

تابلوئه حبیب هنوز معتقده به زودی خانه دار خواهیم شد؟ 

اعتقادی به باورش ندارم و خوش بینی زیاده از حده به نظرم ولی تو ذوقش نمی زنم!! منم به این وسایل تعلقی ندارم که بخوام حتماً ببرم شون. ضمناً اسباب کشی خودش به اندازه کافی سخته. هر چه کم بار تر بهتر.  بزار حبیب هم وسایل رو بزاره به این امید که دوباره اسباب کشی خواهیم داشت! 

فقط امیدوارم کمد و .. داشته باشه خونه که کمد دیگه نبریم. ضمن اینکه فقط یه کمد دخترم داره که من دارم استفاده میکنم (روم به دیوار!) و اگر بشه اون رو نبریم!!  و بقیه وسایل و لباس ها و ... توی کمد دیواری بوده و اگر خونه ی جدید کمد نداشته باشه بد میشه. 

پ.ن: خیلی یه جوریه که من مناسبتی نمی نویسم. میدونم. 

مثلاً خیلی دلم میخواد پست سیاسی مناسب این ایام بگذارم... ولی خوب! وقت و ... اجازه نمیده. منم خیلی ایده آلیستم. توی چنین پستهایی انقدر وقت میگذارم که.... 

یا حتی مناسبتهای مذهبی. خیلی دلم میخواد پست بگذارم ولی همیشه چیزی که میخوام بنویسم از انتظارم در مورد پستی در شان این مناسبت کمتره و میره به این سمت که وقت حسابی ازم بگیره که توی این ایام کار و بچه داری و ... چیزی که گیر نمیاد وقته. 

اینه که فعلاً شده این وبلاگ دل نوشته...

به امید روزی که بشه فکر نوشته و حاصل اندیشه و یه چیز مفید. 

آقاجون

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

عاشقانه

بسم الله...

نشسته ام مثلاً کار علمی کنم

مگر می شود؟!

سالار عقیلی میخواند

من...

با او چهچه می زنم و اشکی ام!

همین است که حبیب تا به حال راضی نشده مرا ببرد کنسرت! 

میترسد نتوانم خودم را کنترل کنم. قول دادن هایم هم فایده ندارد.. برق نگاهم و صدای داد از سر اشتیاقم موقع اینکه میگویم برویم کنسرت داد میزند که دیگر در آن معرکه صدای واقعی و ... نخواهم توانست خودم را کنترل کنم. حالا هر چقدر هم قول بدهم آنجا نزنم زیر آواز!

دست خودم نیست..

موسیقی سنتی با جانم آمیخته.

می شود با این آهنگ از ته دل نخواند؟

توصیه می کنم بشنوید "آلبوم مایه ناز"

غم بود کووووه

دل بود کااااه

آتش عشششق

درد جانکاااااه

بس نهاده عشقت به دوش دلم بااااااار

ترسم از غمت جان سپارم به یییییکباااااار

...

ای گل نشستن با خسان، پیوسته ات گر خوست

روزی بیاید کز تو نه رنگی بجا نه بوست!

روزی بیاید کز تو نه رنگی بجا نه بوست!

....

ماه نو چو بر چشم مردم نیاید

هر کسش به انگشت خود می نماید

در غم تو از بس که زار و نزارم

با هلال و یک مو تفاوت ندارم.

روحم تشنه ی عشق است.

خدایا خودت از عشق خود سیرابم کن. 

محبوب را یکبار با عشق افلاطونی آزمودی.

اینبار عاشق ترش کن.

دل محبوب بی عشق زنده نیست.

و سوختن را خوش دارد..

مرا خود با تو سری در میان هست

و گرنه روی زیبا، روی زیبا، در جهاااااااان هست ....

وجودی دارم از مهرت گدازان

وجودم رفت و مهرت همچنان هست.

زندگی

بسم الله 

زندگی میتونه خیلی قشنگ باشه وقتی همه چیز رو از دید خدا می بینی.

وقتی بیماری هست ولی دل نگرانت نمی کنه. 

وقتی درد و رنج روحی و جسمی هست ولی آرومی. انگار نه انگار که هستن. عین خیالت نیست.

وقتی مشکل مالی هست ولی انتظاری نداری. حرص نمی زنی برای داشتن چیزی. همین چیزی که الان هست واست خوب باشه :) 

وقتی خوشیهای کوچیک دنیا رو برات بهشت میکنن

وقتی میدونی داری درست رفتار میکنی

در قبال خانواده ات

در قبال پدرت، مادرت، برادرت

در قبال همسرت، دخترت

در قابل خانواده همسر

و در قبال اجتماعت

زندگی خیلی میتونه دل نواز باشه 

وقتی با همه اینها اگر همین الان بمیری هییییچ دلواپس و نگران نباشی. 

فقط رفتی مرحله بعد. 

همین.

چقدر این آخر هفته حس زندگی داشتم. شاید اصلا درست نتونستم بیان کنم چی میگم. فقط میخواستم بگم خدااااااااااااااااااااایا شکرت

خدایا بهم توفیق بده بنده خوبی باشم. یه دلواپسی دارم این روزها. برادرها .... کمکم کن بهت توکل کنم.

خدایا کاش همیشه همه جا صلح باشه.

کاش همیشه فرصت باشه برای بهتر بودن و ساختن و ساختن و ساختن. 

وقتی نمی نویسی

بسم الله

وقتی نمی نویسم

معمولا اتفاق خوبی برای نوشتن نیست

به قول دوستی

از دردهای کوچک است که آدمها می نالند

درد که خیلی بزرگ شد

آدم لال می شود.

دوستان عزیزم، می شود به حال من کمی دعا کنید؟ از خدا برای قلب کوچک بی طاقتم کمی صبر بخواهید، برای ذهنم کمی بزرگ منشی و درایت، برای روحم آرامش و دیدن همه چیز از بالا و توکل و توسل، برای بدنم قدرت و توان بیشتر، برای پیدا کردن راه حلی برای مشکلات خانواده پدری ام و مشکلات درست شده در خانواده همسرم، در کنار همه اینها می شود من انقدر آرام باشم که وظیفه ام را که به قدر وسعم انجام دادم همچنان از نظر روحی کشش وقت گذاشتن برای اهداف شخصی ام که سررسید زمانی شان سر آمده داشته باشم؟ می شود؟ می شود خدا باز معجزه نشانم دهد؟

روزهای شلوغ پر از شکر

بسم الله الرحمن الرحیم

این روزها خیلی خیلی شلوغم

انقدر که مداااااااااام بدن درد، چشم درد، پادرد و ... دارم.

ولی ته دلم یه رضایتی هست

دارم به از تو جرکت از خدا برکت فکر میکنم

که میتونم بگم خداااااایا من همه تلاشم رو کردم

و این جمله چقدر شیرینه.

سال بعد هر چه شد پیروزی یا حلافش بنا به حکمت یا قسمت یا امتحان یا تاوان....

میدونم یادآوری این روزها به کمک ام میان تا خودم رو محاکمه نکنم 

خدایا کمک کن همین فرمون رو زمین نگذارم و همین طوری برم جلو

خدایا بی نهایت شکرت که میتونم وقت ام رو برای اهدافی که براشون شوق دارم صرف کنم.

خدایا بی نهایت شکرت که میتونم غصه هام رو بزارم کنار و به آینده فکر کنم

خدایا بی نهایت شکرت که یادم دادی با تو معامله کنم.

قصه ی پر غصه ای که ج.1 درست کرده و نزدیک 2 ماه داره میشه رو به خودت واگذار میکنم.

پ.ن: بعضی وقتها فکر میکنم خستگی ام خیلی بیشتر از کاریه که دارم میکنم.. قدیمها اصلا اینقدر خسته نمی شدم. بوده از 8 صبح تا 10 شب کار کردم روی پروژه ها ، روزها و هفته ها و ماه های متوالی ولی کم نیاوردم.. ولی این روزها از صبح که بیدار میشم همه جای بدنم درد میکنه تا ساعت 2-3 هم بیشتر کشش یه سر کار کردن رو ندارم.. باید حتما استراحت کنم (منظور اینکه کار نکنم و گرنه استراحت من یعنی رسیدگی به دخمل و خونه و...) تا بعد دوباره شب بتونم دو ساعت کار کنم.

خاله (پرستار دخترم) میگه من هم همینطوری بودم آزمایش دادم دکتر برام هفته ای 1 عدد قرص ویتامین د و امگا3 نوشت. سر خود 2 هفته است که شروع کردم. کمی بهتر شدم ولی در حد همون کمی. فایده نداشته.

شایدم از اینه که مدتهااااااااااست هیچ ورزشی نکردم و بدنم کرخت شده.

نمی دونم. هیچ وقت اینقدر درد در شونه ها و پاها و کمرم نداشتم.

شما حدسی دارین از چی میتونه باشه؟ متاسفانه وقت دکتر رفتن ندارم و شاید بیشتر از وقت اینکه حوصله اش رو ندارم. معطلی و ...

غیرمترقبه

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

شکمو!

بسم ا...

یعنی خدایا دمت گرم

هر کسی رو یه جوری امتحان میکنی!

ما رو به واسطه دخملی امتحانهای مختلف کردی

این امتحان آخری واسه چی بود؟ :دی

شش ماهه لب به شیر نزدم و یعنی با دیدنش نمی دونین چه حالی میشم.

پنیر رو که دیگه نگو! با تخم مرغ میشدن تنها صبحونه هایی که دوست داشتم! یه روز این یه روز اون!

دلم برای هر دو شون له له میزنه :دی 

له له ها!!

ماست چکیده رو بگو!  (گریه حضار)

وااااااااااااای نون ساندویچی،

پیتزاااااااااااااااا

(های های حضار)

منوی غذایی من تنوع طلب از حدود 78 غذا!! رسید به 4-5 غذا. ببینین چقدر تنوع طلب بودم. هر روز یه مدل غذا درست میکردم و تا بیاد تکراری بشه حبیب اسم غذاها رو هم یادش میرفت! 

الاننننننننننننننن یعنی دارم دیووونه میشم :دی

تابلو شد خیلی شکمو بودم! و خدا اینطور انسان را متنبه میکند!! :))) 

خدا جون عاشقتم.

یعنی هیچ ماه رمضونی اینقدر پا روی نفسم نگذاشته بودم که این مدت گذاشتم :دی

موی سپید

بعد از ازدواج همیشه موهایم را رنگ کرده ام

از همان وقتی که حدود 20 تار سفید یکجا نشسته درست وسط سرم را نمی توانستم تحمل کنم

تا حالا که وقتی در آینه  موهایی را می بینم که از حدود چهار ماه پیش تا حالا رنگ نخورده اند، جا میخورم

از کی تا حالا اینقدر تعداد موهای سفیدم زیاد شده است؟!

اینقدر؟!

در هر سانتی متر مربع چند موی سفید هست!!

به چهل ساله ها میمانم

چقدر دیدن خودم در آینه غمگینم می کند.

موی سفید مرا یاد روزگار رنج هایم می اندازد.

چقدر پیر شدی محبوب؟!

کی قرار است زندگی ام رنگ روزهای خوش را ببیند؟

خدا دارد امتحانم می کند به سختی؟

تاوان گناهی است که نمی دانم؟

تقصیر سبک غلط زندگی خودم است؟

زندگی همین است و بایست شاد باشم؟

نمی دانم

اما

غمگینم.

همین.

به عمل کار برآید به سخن دانی نیست!

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

امان از یک دل تنگ تنها

خدایا

من

دلم

خدایا 

من

دلم

تنگ

است

تنگ است

تنگ است

و هر سازی 

که می بینم

هر سازی 

هر سازی

که می بینم

بد آهنگ است

بد آهنگ است.

بیا

بیا 

بیا ره توشه برداریم

قدم در راه  بی برگشت بگذاریم...

با استیصال به حبیب میگویم دست تنهایم... کمک لازمم.

می گوید زنگ بزن به همان خانومه!

چرا مردها نمی فهمند آن خانومه حلال مشکلات من نیست! کاش میشد زنگ میزدم موسسه و میشد بگویم.. برایم یک دوست بفرستید. یک همدم. یکی که مرا بفهمد. 

دلم شوهرم را میخواهد. میشود یکی را بفرستید جای حبیب؟! اصلا نمی شود یک خواهر خواست از موسسه ی شما؟ 

فاصله گذاری..در زندگی مشترک

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

ایده هایی برای سورپرایز کردن همسر

بسم الله الرحمن الرحیم

سالگرد ازدواج مون و تولد حبیب نزدیکه و دنبال ایده برای سورپرایز کردن حبیب هستم. 

ممنون میشم اگر ایده ی خوبی دارین بهم بگین. 

امسال شکر خدا مثل پارسال نیست که مشکل مالی حااد وجود داشته باشه و الان یه وامی گرفتیم که از اون می تونم کلا به میزان دلخواه!!! خرج کنم. 

نگران به باد دادن برنامه های حبیب برای وام هم نباشید :دی اینم خودش یه سورپرایزه!!  آیکن محبوب بدجنس.!!

ایده های هنوز عملی نشده فعلی:

1- از اونجایی که حبیب بسیار شیرینی دوست داره، و بنده بسیار در این دو سال متبحر شدم در درست کردن کیک و دسر، حتما این کارو انجام میدم. مونده انتخاب یه نوع کیک و دسر جدید و نوع تزئین شون که جذاب باشه. برای تزیین هنوز هیچ ایده ای ندارم. 

برای غذای شام سالگرد هم بایست یه فکری کنم. منتها چون دیگه توانایی بدنی ام خیلی کم شده احتمالا یکیش رو سفارش بدم بیرون. حالا یا کیک رو و یا شام رو. 

2- تزیین خونه که خوب با این شکم خیلی نمیشه انجام داد و در حد وسع انجامش میدم وسایل تزئیینی هم به منتها توی خونه داریم.

3- نیازهای حبیب یه کفش ورزشی هستش که مجبورم بهش بگم بیا با هم بریم خرید. متاسفانه نمیشه تنهایی بخرم. ممکنه سایز نشه. ضمن اینکه این روزها کلا روی بیرون رفتن من حساسه و حتما بایست باهام باشه. نمیشه بپیچونمش تنهایی برم خرید. 

4- نیاز دیگه جفت مون یک عدد دوربین عکس برداری هسنتش که این رو برای تولد دخترم میخوایم:دی. متاسفانه من سررشته ای هم از عکاسی حرفه ای ندارم و اینم بایست واگذار کنم به خود حبیب که از دوستاش که حرفه ای هستن مدل و ... رو بپرسه. اگر کسی اینجا بتونه راهنمایی ام کنه که چی بخرم از سری دوربین های نیمه حرفه ای توی رنج قیمت زیر 2 تومان، که عالیه و همین هم سورپرایزه. میتونم از دیجی کالا بخرم و بیرون رفتن نخواد و چون سر حبیب این روزها خیلی شلوغه و نمی تونه سرچ کنه و ... مسلما خیلی خوشحال میشه. 

5- ما هنوز هیچ عکس چاپ شده آتلیه ای نداریم. به دلیل غیرت حبیب جان که کلا از عکاس مراسم در همان لحظه رم رو گرفتن و گفتن خودشون میرن چاپ می کنن با دستگاه دوست شون. که خوب قرار بود برن فوتوشاپ یاد بگیرن و کار با دستگاه دوست شون و ... که هنوز بعد دو سال محقق نشده.  خودم یه عالمه قاب عکس و .. توی خونه دارم. از مزایای اینکه هی ما تقدیرنامه از این ور اون ور گرفتیم و فقط قابهاش رو نگه داشتیم :دی میخوام با پرینتر خونه هم چند تا از عکسا رو سیاه سفید چاپ کنم بهش تقدیم کنم. 

بعدا نوشت ها:

6-برای سالگرد عقدمون یه پاورپوینت درست کردم که نشد همسری ببینه. قرار بود روش صدا بگذارم و به فیلم تبدیلش کنم که چون خیلی زمان برد نرسیدم کاملش کنم. حالا بایست همون رو کامل کنم بهش تقدیم کنم. 

7- پست کردن کادو ها یا نامه به محل کار حبیب بسیااار ذوق زده اش میکنه. جلوی همکاراش مطمئنم کلی خوشحال میشه. 

8-میخوام دوباره خونه مون مد شاد داشته باشه. چند وقتیه هر دو درگیر بودیم شدیدا و خیلی خسته ی فکری هستیم.

 جمعه 14 اسفند هر دو گریه کردیم. گریه های شدید...

شاید بگین خلم ولی ترس از زایمان انقدر در من شدیده که حتی فکر می کنم ممکنه سر زایمان برم!! حرفهایی بود که نمی خواستم اگر توی پروسه زایمان زنده نموندم با خودم به گور ببرم. یه سری حقایقی هست در مورد بیماری مادرم که تازه فهمیدم. حقیقت تلخی که ممکنه حتی من که این بیماری رو ندارم، خدای نکرده ژن این مشکل رو من ناخواسته به دخترم انتقال داده باشم.

ژن خفته و ژن فعال....

کل قضیه اش این بوده و من بی خبر از همه جا نمی دونستم. چقدر از خودم عصبانی بودم. چقدر خنگ بودم که نمی دانستم. 

 این باعث شده بود چند روز گذشته حال خوشی نداشته باشم. خیلی گریه کردم. دخترم رو نذر خانوم فاطمه زهرا کردم. ولی خودم هم مقصر بودم. بایست میدونستم. کم کاری خودم بوده. انقدر حالم بد بود که میگفتم کاش اصلا ازدواج نمی کردم. کاش زودتر اینها رو میدونستم. کاش بچه دار نمی شدم. اینها رو حبیب بایست میدونست ولی روی گفتنش رو نداشتم. شرمنده اش بودم. فقط آدرس مستند رو براش نوشتم و اینکه این مشکل کاملا راه حل داره و ناامید نباشه و دخترم رو دست اون سپردم و یه سری توصیه ها و تجربه ها و ... 

روی گفتن حضوری اینها رو نداشتم. 

قضیه اش رو توی وصیت نامه نوشتم و مهر و موم کردم و توی دفتر زندگی مون گذاشتم. فقط به حبیب گفتم یه وصیت نامه نوشتم و تا وقتی زنده هستم بازش نکنه. فقط بدونه کجاست. حبیب آی گریه کرد آی گریه کرد با اینکه نمی دونست چی توشه. تا آخرش مجبور شدم بگم منظورم چیه و این حرفا به این معنی نیست که من از زندگی باهاش خسته شدم. بلکه بر عکس. هر روز بیشتر دوستش دارم. بلکه یه چیزهایی هست که بهش نگفتم و الان نمی تونم بگم. ولی تا ابد نمی شه نگفته بمونه. 

آخرش انقدر حبیب گریه کرد کل شب رو که مجبور شدم ماجرای بالا رو بهش بگم. اینکه چرا به مرگ هم فکر کردم یه دلیلش ترس شدید از زایمانه که تا حالا بهش نگفته بودم. دومیش شاید واسه اینه که یه جورایی خسته ام. ولی نه خسته از اون. خسته از اینکه نمی تونم کاری واسه خانواده ام بکنم. از خودم ناراحتم. از اینکه ممکنه دخترم رو مبتلا کرده باشم ناراحتم و خودم رو نمی تونم ببخشم. اینکه این مدت ناراحت بودم اصلا مشکل اون نبوده. دقیق گفتم که وقتی برادرم بهم میگه کاش بمیرم دنیا تو سرم خراب میشه. حتی وقتی با تو خوشبختم این خوشبختی برام فقط عذاب وجدان قداره که چرا من خوشبختم و انها هر روز زجر می کشند. بعد باهاش درد دل کردم و گفتم منظورم از اینکه کاش ازدواج نکرده بودم این نیست که تو خوب نیستی. تو بهترین شوهری برای من. اما من بهترین همسر برای تو نیستم. که حبیب نمی زاشت این حرفا رو بزنم. 

که میگفت من واسش بهترین بودم. 

گفتم به مرگ فکر کردم نه اینکه آرزوی مرگ رو بکنم. بهش گفتم که من چهارماه قبل از اینکه تو به خواستگاریم بیای آرزوی مرگ می کردم هر روز. بعد از اون توی این نزدیک سه سال، هیچ وقت چنین آرزویی نکردم. الانم نکردم. الان فقط به این فکر کردم که احتمالش صفر نیست. دیروز که داشتم وسایل رفتن به بیمارستان رو آماده میکردم یه نگاهی به خونه انداختم و گفتم بهتره مرتب نگهش دارم. ممکنه کسی بخواد بیاد چیزی برداره و من نباشم. مرتب نباشه خیلی زشته. شایدم بر نگردم از بیمارستان. بگذار همه ی کارهام رو الان بکنم و آماده باشم. بعد فکر کردم  راست راستی اگر بمیرم، نامردیه که حبیب یه سری چیزها رو ندونه.یکیش مثلا آدرس وبلاگم بود. میخواستم به دخترم بده. یکیش این بود که بهش گفته بودم حتما حتما واسه دخترم مادر بیاره. و نوشته بودم چه خصوصیت هایی داشته باشه اون مادر و ... یکیش این بود که چیکار کنه مردنم اوضاع مادرم  رو بدتر نکنه و یه سری سفارشهای اینطوری که اگر نمی گفتم نمی شد. 

برای همین فکر کردم بگذار واسش بنویسم.  بعدش هم گفتم شاید پیداش نکنه بگذار بهش بگم کجا گذاشتم. ولی فکر نمی کردم واکنش حبیب اینقدر زیاد باشه. 

تمامی شب رو از اول شب تا ساعت 11، من و حبیب به پای هم گریه کردیم. اشک و نوازش. اشک و آغوش. اشک و بوسه. اشک و بغض و حرفهای عاشقانه. اینکه طاقت دوری هم رو نداریم. اینکه حبیب ازم گله می کرد که چرا اینقدر دلش رو می شکونم. 

از حبیب معذرت خواهی کردم که باعث شدم بد برداشت کنه و به خودش بگیره. بابت همه وقتهایی که سال اول زندگی قاطی میکردم و میگفتم من اشتباه کردم باهات ازدواج کردم معذرت خواهی کردم. بهش گفتم من همیشه توی فکرم نهادینه شده بود که نمی تونم خوشبخت باشم. برای همین خیلی عجولانه تا یه چیزی میشد فکر میکردم آره. من اشتباه کردم. من بدبخت شدم! در صورتی که تو رو درست نشناخته بودم. 

ولی سال دوم زندگی یکبار هم این حرف رو نزدم. از وقتی دیگه کامل شناختمت، دیگه عجولانه قضاوتت نمی کنم. میدونم من با هیچ کس بیشتر از تو خوشبخت نمی شدم. ولی خوب همون اشتباهات سال اول بدجور روی حبیب تاثیر گذاشته و باز با گفتن حرف وصیت نامه فکر کرده من منظورم مثل همون سال اوله، و انقدر گریه کرد که چونه هاش می لرزید. منم از گریه هاش، گریه امونم نمی داد.

گاهی آدم توی عصبانیت حرفهایی میزنه که تا عمق وجود طرف مقابل می شینه. این حرفهای یک لحظه ای که من سال اول می زدم و بعدش هم زود پشیمون میشدم و پس می گرفتم بدجور در حبیب تاثیر گذاشته. کاش عاقل تر بودم. گرچه تعداد شون از انگشتای یه دست هم کمتره. یعنی دو بار فکر کنم کلا گفته باشم. ولی حبیب همش توی ذهنش هست اینها. خودم فراموش کردم ولی اون نه.

ازش حلالیت گرفتم و قول دادم دیگه هیچ وقت چنین حرفهایی از من نشنوه. فقط فراموش کنه من نادون سال اول زندگی چقدر زود ازش ناامید میشدم.

اینو گفتم که بدونین الان حال جفت مون خیلی خیلی اشکی بودیم و نیاز داریم که بعد عمری بساط پایکوبی راه بندازیم تا فراموش کنیم. حالا نه اینکه جفت مون هم بلدیم:دی باعث میشه هی به هم بخندیم و خوش بگذره و شبش هم رویایی بشه.