بسم الله النور
این مطلب از این وب سایت عالی برداشته شده است:
توصیه میکنم بقیه سایت را هم بخوانید
نوف بکالی می گوید:
امیرمؤمنان علیه السلام را دیدم که به سرعت می رفت.
عرض کردم: به کجا می روی آقای من؟!
فرمود: رهایم کن نوف. آرزوهای من، مرا به جایی که می خواهم می برد.
سلام.
پیشنهاد یه سایت خوب و گروه های تلگرامی خوبش در راستای مدیریت امور منزل:
http://joywithless.com/
بسم ا...
دخترکم
شاید روزی دلم بسوزد که روز به روز نتوانستم واژه هایی را که یاد میگیری بنویسم
امروز چیزهایی را که تا 19 ماهگی می گویی را خرد خرد جمع می کنم، فیلم هایش هست اما نوشته بهتر است
بیشتر کلمه ها رو فقط حرف اول و اوای آن را می گویی و خودمان حدس میزنیم :) برخی کلمات به دو حرف هم رسیده و برخی تقریباً کامل است..
beiiim ... یعنی بریم
مو... یعنی موز
ba esh.. یعنی بالشت
pa ... یعنی پتو
do... یعنی دوندورول! یعنی کنترل تلویزیون یعنی بزن فیلمهای خودم را برای بار هزارم ببینم! تازه انتخاب هم میکند که کدام فیلمش را الان هوس کرده با aye یعنی آره و na یکی یکی روی فیلمها میرویم و حضرتشان می فرمایند آره یا نه! بعد در سه ثانیه نظرشان عوض می شود و باز باید پروسه انتخاب فیلم مورد علاقه را طی کنیم.
معمولاً وقت بهانه گیری ها این کار را میکنی عزیزکم. تا بتوانم حوصله میکنم بعد که فهمیدم نه تو هیچ کدام را در حقیقت نمی خواهی ببینی و بهانه گیری است یکی یکی گزینه معرفی میکنم ببینم چه میخواهی؟ لالا؟ خو پیش؟ شیر؟ حامی؟ بغل؟ تاب؟ ...
doosh یعنی گوشت! بدجور گوشت خور شده ای :دی عشق کباب! و گوشت موجود در خورش! و البته سیب زمینی آن. سعی میکنیم تکه های کوچک کبابی در فریزر نگه دارم و بعضی وقت ها اندازه یک قلیه برایت کباب میکنم. کم میخوری ولی با ولع :)
tokh یعنی تخم مرغ. تخم مرغ هم برای صبحانه خیلی دوست داری.
po یعنی پفک! و خدا ما را ببخشد که تو را با پفک آشنا کردیم! الان مدام با پدرت دعوا دارم که سر راه برایت نخرد. عادت کرده ای هر بار با ماشین از سر کوچه رد می شویم از بقالی سر کوچه پفک بخریم. { دو سه هفته است عادت کرده ای و تا از سر کوچه رد می شویم گریه و po po راه می اندازی. من باشم نمی گذارم پدرت بخرد و می گویم بگذار گریه اش می کند و یادش می رود اما اگر بخریم تا ابد هله هوله خور می شود و این یعنی عقب افتادن رشد جسمی و ذهنی اش. ولی پدرت می خرد و می گوید گریه نکردنش واجب تر است! فعلاً اختلاف داریم :دی من جدی سر مواضعم هستم و تا حالا یواشکی پدرت برایت خریده. در تلاشم ذرت بو داده خانگی درست شده توسط خودم را جایگزین پفک کنم ولی هنوز دوستش نداری و گول نمی خوری! :دی }
humm هر چیز پختنی معمولاً در دسته حامی تلقی می شود. البته خرما را هم حام می گویی. انقدر هم وسواس داری که تا دستت کثیف می شود باید بشوریمش :) برای هر لقمه :دی و ما فعلا ً پاک میکنیم و می گوییم تمیز شد! بعد از غذا می شوریم :دی
aniiir یعنی انجیر. عاشق انجیر خشک هستی و از پاییز دارم انجیر خشک بهت می دهیم. بعضی صبح ها بیدار می شوی و اولین چیزی که میگویی انیر است. کلاً 200 گرم خریده ایم که مال امسال بوده و هنوز هم نرم است و روزی نهایتاً دو عدد می خوری ولی انقدر انیر انیر می کنی که حد نداره :)
andoor یعنی انگور
anaaa یعنی انار
آی دو... یعنی آب دوغ!
باشه رو به سه روش مخلتف میگی: بااا ، باش، بااائه!
خوووب رو تقریبا درست و کامل میگی. وقتی داریم باهات صحبت میکنیم که قانع بشی بری خونه مامان جون یا گریه نکنی تا ما برگردیم یا .. و میپرسیم خوب؟ انقدر ناز میگی که آدم دلش نمیاد بزاره تو رو و بره. ولی خوب مجبوریم مامان.
لغاتی که مدتهاست می گفتی
abo ... یعنی آب
nono یعنی نون
maman
baba
daiee
ammeh
amo
nini به عروسک هایت و به هر بچه دیگه ای بزرگتر یا کوچیکتر میگی نی نی!
توپ: توپ را کامل و درست می گویی و شوت زن خوبی هم هستی با پای چپ :) نقاشی هایت هم بیشتر با دست چپ است و قدرت دست چپ بیشتر است. با دست راست بکشی کم رنگ تر است. غذا خوردن هم با دست چپ درست قاشق را میگیری و غذا را نمی ریزی ولی با دست راست به همه جا غذا را می رسانی غیر دهنت :دی
دخترم صبح زود آمده ام اتاقم
تا با پاک کن اتاقم
خط خطی های تو را از جزوه ام پاک کنم {هر چه خانه را گشتم پاک کن پیدا نکردم! چه بلایی سرش آورده ای نمی دانم!}
و چقدر عاشق اینهام
اگر لازم نبود جزوه ام را سر کلاس ببرم
میگذاشتم بماند
یادگار دستان زیبای تو
چند برگه ای که نقش ها کوچکتر است را میگذارم بماند. با عشق :) با افتخار :)
پ.ن: برای خودت دفتر تهیه کرده ام و مداد رنگی و .. و هر خط خطی ات را چندین بار تحسین کرده ام که آفرین به نقاشی های دخترم و تو چقدر دوست داری نقاشی کنی.
یک لحظه حواسم نبود و از پای جزوه ام بلند شدم بدون اینکه از زمین برش دارم رفتم آشپزخانه سراغ غذا. برگشتم جزوه ای بود پر از خط های رنگی رنگی! به خراب شدنش خندیدم و قربان صدقه ات رفتم نقاش کوچولوی مامان.
خدایا
صبرم داره تموم میشه، پس کی این روزهای سخت تموم میشن؟
دوستان جان، لطفاً بقیه اش رو نخونین. فقط غرغره!
سلام دوستان جان
دعوتید به شنیدن یک آهنگ زیبا:
نگذار عاشق تو این همه آشوب شود
سمت تو آمده ام حال دلم خوب شود
بسم ا...
یکی از جنبه هایی که یه زن واقعی باید داشته باشه فکر کردن به بحث تربیتی هست
منظور هم تربیت فرزند نیست الزاما
اون تعریفی که من این سالها از تربیت و سختی های تربیت و رسالت پیامبرگونه اش دستگیرم شده،
در درجه اول برمیگرده به تربیت خود
فعلا به درجه اولش کاری ندارم و موضوعم طرح یه سواله.
خوب همه تون شنیدین که یه مرد اول خانه مادرش تربیت میشه بعد خانه همسرش
که خوب طبیعیه که اگر این دو مدل با هم خیلی تفاوت داشته باشن بدبخت همسرش :دی
یادم باشد
روزی که دخترم را به خانه بخت فرستادم
جلوی دامادم نقش خوشبخت ترین مادر زن دنیا را بازی کنم
هر طور هست
با سیلی
صورت سرخ نگه دارم
که فردا روز
به دخترم حرفی را نگوید که دل سوخته اش را نداند چطور از این خیابان به آن خیابان ببرد.
سلام به دوستان گلم
ما برگشتیم و این رو بگم که واقعاً جزء اولین ها توی ذهنم بودین و خیلی دلهای مهربون تون رو دعا کردم
جالب بود اونجا به اسم مستعار واستون دعا میکردم :) صبا، حورا، زهرا، دلا، سمیه و همه و همه.
ان شاء الله به برکت کرامت امام رئوف، به خواسته هاتون برسین و خیر دنیا و آخرت نصیب تون بشه.
این پست رو به خاطر دوستای گلی گذاشتم که از حالم پرسیدن
من هستم
این روزها درگیرتر از قبل
بعدا میام میگم چی شده. فعلا اوضاع خیلی قاراشمیشه.
خلاصه اش بیماری یکی از اعضای خانواده منه
خدایا کمک کن بتونم همه چیز رو مدیریت کنم.
بسم رب الحسین
دیروز عصر منتظر مانده ام حبیب از سر کار برسد تا با هم دخترم را حمام کنیم، در این فاصله با مشقت درس فردا را آماده کرده ام.
تا بعد حمام کردن دخمل، حبیب قدری دخمل را نگه دارد تا من دوش بگیرم
بعد من دختر را نگه دارم و همزمان غذا درست کنم تا حبیب برود سراغ پیگیری چند مشکل در زمینه زمین و ...
بعد عمری به سرم زد قرمه سبزی درست کنم. بعد دیدم سبزی نداشته ایم!
حبیب غصه دار بر میگردد. کارها آنطوری پیش نمی رود که لبخندی به لب بیاورد. باز هم صبر و صبر و صبر.
حبیب برگشته، اما غذا درست نشده. ولی باید برویم سر بزنیم به پدر حبیب که جراحی کرده است.
آنجا قدری توصیه هایی که دکتر گفته را حبیب کمک می کند به مادرش انجام میدهد و من هم قدری کمک می کنم و بعد از یک چایی خوردن باز بر میگردیم خانه سراغ قابلمه ای که روشن بود و در راه سبزی می خریم.
در راه دسته های عزاداری را می بینم و دلم چقدر میخواهد بروم در مراسم عزای حسین باشم
نیم ساعتی در خانه می مانیم تا غذا را یک مرحله جلوتر ببرم و باز زیر قابلمه روشن است که رها می کنیم و می رویم امامزاده
بسم رب الحسین
یکی از بندهای مهریه من، 14 زیارت مشهد بود
هر کدام به نیت یکی از چهارده معصوم و با مطالعه سیره ایشان
و اینک
پنجمین زیارت من به نیت زیارت امام حسین
مصادف خواهد شد با محرم
و مصادف است با سالی که برای من با نام حسین شروع شده است
و چه تصادف شیرینی است
از تو ممنونم آقای من
بابت سفری که پیش روست
کمکم کن تو را چنان که شایسته ی توست بشناسم
بسیار ذوق دارم برای چهارشنبه و حرکت به سمت مشهد.
دعاگوی تمامی دوستان مهربانم هستم
به شرط توفیق
پ.ن: چهار حدیث برای این روزهایم...
حضرت امام حسین (علیه السلام) فرمود: هرکس از روى نافرمانى و معصیتِ خداوند، کارى را انجام دهد، آنچه را آرزو دارد سریع تر از دست مى دهد و به آنچه هراسناک و بیمناک مى باشد مبتلا مى گردد.
اصول کافى: ج 2، ص 373، ح 3، بحارالأنوار: ج 75، ص 120، س 6، وسائل الشّیعة: ج 16، ص 153، ح 3.
به نقل از سایت اندیشه قم
حضرت امام حسین (علیه السلام) فرمود: چنانچه با گوش خود بشنوم که شخصى مرا دشنام مى دهد و سپس معذرت خواهى او را بفهمم، از او مى پذیرم و گذشت مى نمایم، چون که پدرم امیرالمؤمنین علىّ (علیه السلام) از جدّم رسول خدا (صلى الله علیه وآله وسلم) روایت نمود: کسى که پوزش و عذرخواهى دیگران را نپذیرد، بر حوض کوثر وارد نخواهد شد.
إحقاق الحقّ: ج 11، ص 431.
مَن حاوَلَ اَمراً بمَعصِیَهِ اللهِ کانَ اَفوَتَ لِما یَرجُو وَاَسرَعَ لِمَجئ ما یَحذَرُ
آن که در کاری که نافرمانی خداست بکوشد امیدش را از دست می دهد و نگرانیها به او رو می آورد.
(بحار الانوار ، ج 3 ، ص 397)
امام حسین علیه السلام :
مَن أَحجَمَ عَنِ الرَّاىِ وَعَیِیَت بِهِ الحِیَلُ کانَ الرِّفقَ مِفتاحُهُ؛
هر کس فکرش به جایى نرسد و راه تدبیر بر او بسته شود، کلیدش مداراست.
اعلام الدین فی صفات المومنین ص298 - بحارالأنوار(ط-بیروت) ج75، ص128، ح11
بسم ا...
حرف اول:
چقدر به حافظ حسودیم میشه اون جایی که میگه : با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام
چقدر انسان میتونه ظرف دلش بزرگ باشه
و من دلم میخواد بزرگ باشه جام وجودم
حرف دوم:
یادم اومد دو تا خبر خوب چهارشنبه اتفاق افتاد که حیفه اینجا ننویسم. جو رو هم عوض کنم و سعی کنم به امثال حافظ فکر کنم.
هر دو تا خبر هم بار بزرگی رو از دوش مون برداشتن.
- مهمترینش این بود که بالاخره قاضی رای به این داد که ریاضیات درست میگن! و اصلاً همسایه حق شکایت از ما رو نداشته و کلاً پرونده شکایت کردن های بی دلیل ایشون رو برای همیشه بست :)
خدا رو هزاران بار شکر.
از چهارشنبه هم من مدام میگم برو این نذر من رو ادا کن و حبیب هی پشت گوش میندازه!
مشمول قهر خدا نشیم صلوات!
خسته ام مثل جوانی که پس از سربازی
بشنود دوستش از نامزدش دل برده
مثل یک افسر تحقیق شرافتمندی
که به پرونده جرم پسرش برخورده
خسته ام مثل پسربچه که در جای شلوغ
بین دعوای پدرمادرِ خود گم شده است
خسته مثل زن راضی شده به مهرِ طلاق
که پر از چشمِ بد و تهمتِ مردم شده است
خسته مثل پدری که پسر معتادش
غرق در درد خماری شده فریاد زده
مثل یک پیرزنی که شده سربار عروس
پسرش ، پیشِ زنش ، بر سرِ او داده زده ...
خسته ام مثل زنی حامله که ماه نهم
دکترش گفته به دردِ سرطان مشکوک است
مثلِ مردی که قسم خورده خیانت نکند
زنش اما به قسم خوردنِ آن مشکوک است
خسته مثل پدری گوشه آسایشگاه
که کسی غیر پرستار سراغش نرود
خسته ام بیشتر از پیرزنی تنها که
عـــــید باشد ... نوه اش سمت اتاقش نرود !
خسته ام ! کاش کسی حال مرا می فهمید ...
غیر از این بغض که در راهِ گلو سد شده است
شدم ام مثل مریضی که پس از قطع امید
در پی معجزه ای ... راهی مشهد شده است ...
" علی صفری "
پ.ن: همیشه جنگیدن در یک صحنه نیست که آدم رو اینطور خسته میکنه. بلکه برعکس، وقتی از پشت سرت خیالت راحته، جنگیدن با مشکلات زندگی هر قدر هم سخت باشه، تو رو از پا نمی اندازه.
وقتی از پا می افتی که می بینی دیگه کسی رو پشت سرت نداری.
مادرم بیماره. حبیب یه رفتاری کرده که داغونم کرده و همه ی اینها شده منی که اصلا حالم خوش نیست. شده حال سربازی که بعد از جنگ و یه عالمه سختی دیدن برای یه سری آدمها، دیده عقبه ی که پشت سرش گذاشته کل شهر رو تسلیم کردن. شده حال خستگی غم اون سرباز! شده عین ویرانگی اون.
پ.ن2: دلم مشهد میخواد :(
بسم الله الرحمان
خدایا
خودت از دل پر آشوبم...
خبر داری
و سعی ام را ....
می بینی
و مشکلات ام را
خدایا همه ی امور را
به تو واگذار میکنم
قلب و
روح و
ذهنم را
تا بنده ای آرام
و شکر گذار
و تلاشگر باشد
چشمم را از نگریستن به آینده و نگرانی هایش بر میدارم
و تنها
به بزرگی تو
میدوزم.
تو آنچنان زیبا
برایم خدایی کرده ای
که جز این
از من نمی آید.
بسم الله الشافی
حسنا بعد از روز عروسی سرما خورد. اوایل جدی اش نگرفتیم و مثل یک سرماخوردگی معمولی باهاش برخورد کردیم. دکتر بردیم و یک سری داروی معمول گرفت.
من هم یک مقدار شبها بیشتر به خودم زحمت دادم و برایش سوپ و .. می پختم و برای فردایش هم که پیش مادر می بردم، خودم غذا میگذاشتم چون مادرم نمی تواند آنچنان رسیدگی کند. از لحاظ غذایی تا میتوانستم بیشتر رسیدم اما دخترم خیلی لاغرتر شد، مادرم میگفت برایش می آورم اما خودش نمی خورد. نمی دانم اگر خودم بودم چقدر میتوانستم به او غذا بخورانم. شاید همین قدر!
رسیدگی ها فایده نکرد و سرماخوردگی اش بعد 7-8 روز یکهو عود کرد. همزمان که حبیب و برادرم هم سرماخوردند.
از پریشب یک 24 ساعت خیلی خیلی سخت را پشت سر گذاشتیم. تب فوق العاده شدید.. جوری که نای تکان خوردن نداشت. از درد نمی توانست بخوابد و همش ناله یا گریه میکرد.
بسم رب الکریم
با نام خدای بزرگ، دومین مقاله ژورنالی ام را هم امروز سابمیت کردم. مثل اولی به یک جای خیلی خوب.
این دو تا کاری است که چندین سال است وقتم را، همین وقت کمم را، همین زمانهای جسته و گریخته، وسط اینهمه کار را رویشان گذاشته ام و حس میکنم کاری کرده ام کارستان. باز هم رگ ایده الیستی ام بالا زد و دلم نیامد برای ژورنال با IF پایین بفرستم. گرچه دیگر وقتی برای Reject شدن و فرستادن به جای دیگر نیست اما بدجور حس میکنم حیف اند! بدجور برایشان سختی کشیده ام.
ریسک زیادی بود فرستادن برای اینجا اما به خدا توکل کردم و فرستادم
شکر خدا دومین و آخرین قورباغه بزرگی بود که بایست قورت میدادم. بقیه ی قورباغه ها کوچک ترند اما تعداد بیشتر.
درست است اینجا ایده آل گرایی کردم اما بقیه ی ایده آلیسمم را هم کنترل کردم. اینطوری: با چند تا دانشجو دارم کار میکنم و از کارهای آنها ای... مقالاتی در می آید هر چند خیلی ضعیف اند. خیلی. منی که قبلاً اصلا چنین چیزهایی را ارسال نمی کردم و هیچ حساب شان می کردم الان اینها را هم قصد دارم روی نوشتن شان وقت بگذارم و چند مقاله بنویسم در راستای جلوگیری از ریسک و مدیریت ایده آل گرایی!
سه تا مقاله ژورنالی که هر کدام حداقل 60 درصد کارشان انجام شده تا حالا. فقط مانده گل نهایی.
کتاب اولم هنوز از داوری مجدد برنگشته و بدین وسیله پروسه اش از 2 سال هم فراتر رفت! هیییعییی. اینست کار اداری در ایران؟! یعنی فقط طی امورات اداری تا داوری و ...دو سال شده! فکر نکنم دیگر به صرافت چنین کاری بیفتم
کتاب دومم که بخش اعظمش را انجام داده بودم مدتهاست که نیاز به ویرایش دارد و الان هیچ وقتش نیست. اگر بتوانم آبان ماه پروسه ی ویرایش 50 درصدش را انجام بدهم. با اینکه دیگر از فکر چاپ کتاب در آمده بودم ولی این یکی را مجبورم انجام بدهم چون دو کتاب در پروسه، امتیاز یک کتاب تمام را دارد! و یکی در پروسه امتیاز صفر!
اخ... طرح پژوهشی ام را هم اصلاً دست نزده ام!
وای خدایا نمی شود شهریور بیشتر کش بیاید؟! یک جوری برکت پیدا کند؟
از مهر دیگر دانشجوها فرصت سر خاراندن برایم نمی گذارند!
بسم ا...
گفته بودم که مدیریت یه تیم رو دارم.
غیر از سختی های فنی ماجرا
انقدر بی اخلاقی از طرف همکاران دیدم در این مدت که میخوام زودتر یکسال تموم بشه (شده البته مدتها ولی هنوز اتمام قرارداد رو تحویل نگرفتیم) و خودم رو رها کنم.
گرچه از لحاظ فنی فقط من می توانم این تیم را جلو ببرم
و گرچه از همان لحاظ فنی عشق و علاقه خودم هم هست
اما با این شرایط نمی شود.
خیلی خیلی حرص میخورم از حرص و طمع و بی اخلاقی های بعضی ها
بعضی های به اصطلاح آقای دکتر!
که هیچ تخصص مرتبط با این کار نداشته و به طبع آن هیچ در این مدت کار نکرده اند،
اما با همه ی اینها، تمام امتیاز و پست و اسم و رسم و ... میخواهند
و تمام حق تو را میخواهند با پر رویی تمام!
این یکی از موارد است.
بخواهم بگویم این یکسال چقدر باهاشون بگو مگو کردم خیلی طولانیه.
حیف که فعلاً شرایطم ایجاب می کند تحمل شان کنم
و گرنه به موقع اش خوب میدانم چطور بنشانم شان سر جاشون.
خدایا به ملت ما کمی انصاف عطا کن.
و اینجاست که میگویند مدرک شعور نمی آورد!
ضمن اینکه خدایا لطفاً کمی به من صبر عطا کن قبل اتمام نهایی کار نزنم له شان کنم و به طبع همه چیز بر باد برود!
بسم ا...
بالاخره طلسم شکست
و بنده گواهینامه گرفتم. :) البته خنده داره تو این سن و سال.
مساله فقط در ذهن من بود
به قول مربی تو خوبی :)اصلاً مبتدی به حساب نمیای. فقط خیلی خیلی هولی! و همین هول بودنت کار رو خراب میکنه.
و تمام تلاشش بنده خدا در دادن آرامش به من بود نه رانندگی!
و ذکر مدامش هم همین بود: یواش! یواش! عجله نداریم! هیچ جا نمی خوایم بریم و ... :دی
شکر خدا تونستم ذهنم رو مدیریت کنم
و تونستم بالاخره از یه افسر سخت گیر امضای قبولی بگیرم.
ترسم هم ریخت و اعتماد به نفس هم پیدا کردم که میتونم.
(بماند که مشوقان اصلی من حرف شون اینه.
بابا: اون افسره کی بود تو رو تایید کرد؟! چشماش رو بسته بود؟!
مامانم: ناراحت شدم! کاش قبول نمی شدی! دوست ندارم بشینی پشت فرمون! تصادف میکنی!
بعله ما همچین مشوق هایی داریم :دی
برادر بزرگم چون بابام که راننده ی خیلی خوبیه و هیچ کی رو هم قبول نداره، بهش گفته بود تو با این وضعت چجوری گواهینامه گرفتی! این افسره دیگه کی بوده!!؟ (مثلاً از آینه نگاه نمی کرد و سرش رو میاورد بیرون و اینا...) داداش ما هم غیرتی شد و رفت تا پایه 1 اش رو هم گرفت :دی
با اینکه خوب هیچ ربطی بهش نداره و استفاده نمی کنه ولی میخواست از موتور بیشتر بدونه و دیگه حسابی رانندگی اش خوب بشه هم اینکه بابا اینقدر بهش نگه بلد نیستی! دیگه از وقتی پایه 1 اش رو با یه بار امتحان دادن گرفت بابا دیگه چیزی بهش نگفت. خلاصه منتظر باشین من رو بعداً پشت اتوبوس هم ببینین :دی )
خدایا شکرت
خدایا کمک کن یکی یکی گره ها باز بشه.
بسم ا... الکریم
دوای همه دردهایم انگار همان کلیپ هایی بود که در پست قبل گذاشتم
هر چه غم در سینه داشتم را همه بگذاشتم!
{شاعر شدم :دی }
یک نیم روز با شنیدن همه شان آتش گرفتم و گریه کردم و توکل گم شده ام را یافتم.
یافتم
یافتم آن گنج را
و آرام شدم
با اینکه قبلاً هم شنیده بودم اما این بار بر عمق جانم نشست
که درست وقتش بود
که جایش بود
که خوب روحم مچاله بود و تشنه.
که شیره جانم خوب کشیده شده بود و تهی بودم
و درست در لحظه درست
کمکم کردی تا بیابمت
و حالا بتوانم به سبک دکتر آزمندیان عزیز
رویا ببافم برای لحظه ای که خبر چاپ مقالاتم ان شاء الله در بهمن ماه برسد. این چنین امیدوارم. و در تعطیلات بهمن یا فروردین جاری، به شکر این خبر خوب، رویای یک سفر زیارتی را در سرم می پرورانم. مشهد یا کربلا.
سفری که مادرم را به جبران اینهمه لطف در این مدت، میخواهم به پابوس دو امامی ببرم که مشتاق شان است. به شرط لیاقت ان شاء الله
و از همین حالا دارم خودم را در حرم شریف امامم تصور میکنم و چقدر شاااادم.
حتی دلخوری های گذشته ای که بر قلبم سنگینی میکرد را هم به راحتی زمین گذاشتم.
به یک بهانه
به یک جمله ی زیبا که در زمان درست و از شخص درست شنیدم.
به یک ذکر
به یک یادآوری
به یک حرف خوب.
خدای کریم من
از کرم تو
همین بس
که همینطور بی مقدمه
راه برایم باز می کنی
و خودت را این چنین زیبا به من نشان میدهی
من اینها را همه، حرکت تو به سوی خودم میدانم.
تو بودی که به ذهن دوستم انداختی این حرفها را به من بزند.
ببخش که محبوب یادش می رود تو چطور خدایی بوده ای برایش.
این شعر زیبا (شکراً یا ربی شکراً) تقدیم به دوستان خوبم:
اشک می ریزم بابت داشتن چنین نعمت بزرگی.
چنین خدای محبوبی
چنین خدای حبیبی
حرف اول
ذکر این روزها و یادآوری های مکرر به خودم...
قول مولاناست که ... تو مگو ما را بدان شه بار نیست
با کریمان کارها دشوار نیست
و من مرتب زمزمه می کنم:
با کریمان
کارها
دشوار نیست
با کریمان
کارها
دشوار نیست
با کریمان
کارها
دشوار نیست
این جهان کوهست و فعل ما ندا ، سوی ما آید نداها را صدا
| گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید | گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآید | |
| گفتم ز مهرورزان رسم وفا بیاموز | گفتا ز خوب رویان این کار کمتر آید | |
| گفتم که بر خیالت راه نظر ببندم | گفتا که شب‌رو است او، از راه دیگر آید | |
| گفتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد | گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید | |
| گفتم خوشا هوایی کز باد صبح خیزد | گفتا خنک نسیمی کز کوی دلبر آید | |
| گفتم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت | گفتا تو بندگی کن کو بنده پرور آید | |
| گفتم دل رحیمت کی عزم صلح دارد | گفتا مگوی با کس تا وقت آن درآید | |
| گفتم زمان عشرت دیدی که چون سر آمد | گفتا خموش حافظ کاین غصه هم سر آید |
بسم ا...
حرف اول
تنبلی یعنی یه خستگی جمع شده
کی یاد میگیرم قبل اینکه فیوز کنتور ام بپره در اثر شدت ولتاژ بالایی که ازش رد میشه
و چند ساعتی رو بی برقی مطلق بکشم
کی یاد میگیرم یه سوپاپ اطمینانی، چیزی طراحی کنم که این اتفاق نیفته.
بابا تفریح لازمه
واقعاً لازمه
و گرنه یکهو ده برابر زمانی که برای تفریح نگذاشتی و به خیال خودت بهره وری ات رفت بالا
یکهو تلف می کنی!
چندبار بهت بگم محبوب؟
امان از این استرس که نمیزاره درست تصمیم بگیری.
بسم ا.. الرحمن الرحیم
***************************************
توی پست در ارتباط با نظم، خیلی چیزها از شما دوستای گلم یاد گرفتم
و به لطف دقتی که در نرم افزار محبوبم یعنی TODOist نمودم دیدم بنده خدا تسک تکرار شونده هم داشته. خلاصه امورات منزل رو فکر کردم و بهشون نظم دادم و در این نرم افزار وارد کردم.
ضمنا یه پروژه هم در همین TODOist برای حبیب درست کردم و کارهایی که من از حبیب میخواستم رو توش زدم. ضمناً دیدم پروژه ها رو میشه share هم کرد و همکار هم تعریف کرد! خلاصه پروژه کارهای منزل رو با حبیب share نمودم و حتی برخی تسک ها رو فقط به ایشون assign کردم!
و هر روز خودم و شما و حبیب رو به استفاده از todoist توصیه می کنم!
باشد که نظم بیابیم.
ادامه مطلب
بسم الله
اول از همه بگم شکر خدا اون پوشه ی مهمی که لازم داشتم برگشت :) آمدم اینجا تجربه ام را بگویم برای کس دیگری شاید راهگشا شد. از Hiren Live CD استفاده کردم و شناخت. البته بعد اینکه پورت USB را دوست شوهرم تعویض کرده بود و چراغ هارد چشمک زن شده بود یعنی power اش برگشته بود. آنهم چشمک زن مدام! اما با این وجود باز هم نمی شناخت. در لینوکس می شناخت ولی کپی نمی کرد! تکلیفش انگار با خودش معلوم نبود که بالاخره شناخته یا نه.
نظم توی زندگی یه زن شاغل از همه چیز سخت تره
چون زندگی اش خیلی ابعاد زیادی داره و مدیریت کردن همزمان اینها با هم خیلی سخته
پس اولش خودم رو می بخشم که زندگی ام هنوزم نظم نداره! چون دغدغه هام خیلی زیادن و همه مقطعی هستن به خاطر برخی شرایط کاملاً خاص. درس خودم و همسر مهم ترین عاملشه.
تا میاد زندگی ام یه روالی بگیره یه چیزی عوض میشه
دوستان در ساحت های مختلف چه پیشنهادی برای نظم دارین؟
چگونگی نظم در برنامه داشتن در ارتباط با خانواده ها
چگونگی نظم در برنامه داشتن در رسیدگی به همسر
چگونگی نظم بخشیدن به شغل مان
نظم در رسیدگی به منزل
چگونگی نظم در رسیدگی های لازم به فرزند
...ادامه مطلب یافته هام رو میزارم:
بسم ا...
تیتر مطلب خیلی خنده دار شاید باشه ولی من دنبال اینم که روحیه ام رو کاملاً عوض کنم و از این حس بی انگیزگی که الان بدترین وقته برای مبتلا شدن بهش رها بشم. ولی یه تبصره مهم داره که زمان بر نباشه راه حل ها.
دوستان پیشنهادی دارین؟
در ادامه مطلب سعی می کنم سرچهای مفیدم رو بیام و دسته بندی و اولویت بندی و ... بکنم:
بسم الله
کاش آدمی میتوانست
هر چه غم در سینه دارد
همه را
یکجا
ببارد
آنقدر که
اشک ها تمام شوند
حتی اگر روزها این گریستن طول بکشد
و بعد
یک زندگی بدون داشتن حتی یک قطره اشک پنهان
را شروع کند.
سخت است غم در دل و خنده بر لب...
بسم الله الرحمن الرحیم
چرا اینقدر زندگی من سخته؟
چرا همیشه در خصوص حسنا عذاب وجدان دارم
که براش خوب وقت نمی گذارم
و نکنه بعداً مشکل زا بشه این وقت نگذاشتن
شکر خدا مادرم بهتر شده
و بودن حسنا کنارش هم و خندیدن هاش بی تاثیر نبوده
نمی دونم اینهمه دادن حسنا به مادرم آخرش چقدر پشیمونم کنه.
از این شرایط خسته ام
خدایا میشه برسه اون روزی که یه زندگی نرمال بکنم؟
تحلیل دوم
یا کلاً زن بودن سخته؟
دلم میخواست نقش مرد زندگی رو داشتم نه زن رو!
یه زن خونه باید تا حدی هم پزشکی بدونه، تا حد زیادی خانه داری، یه پرستار باشه، یه نظافت گر، یه برنامه ریز سبک غذایی، یه مربی برای بچه ها، به هزاران بعد همسر توجه داشته باشه، تحلیل اقتصادی سرش بشه و نزاره زندگی به فنا بره از دید اقتصادی (این مورد رو بنده واقعاً ضعیف عمل کردم و الان داریم چوبش رو میخوریم)
و هزاران مورد دیگه...
چقدر خسته ام از زن بودن..
دلم میخواد زندگی یکی دو روز به من مرخصی بده.
این درحالی هست که حبیب خیلی کمک میکنه مثلاً توی شستن ظرفها و جمع و جور کردن خونه ولی من باز هم فکر میکنم دارم کم میارم.
بیشترش به خاطر استرس کارمه.
فعلاً چیزی به ذهنم نمیرسه برای بهتر شدن شرایط
فقط یه ایده پیدا کردم برای بعداً ها اگر روزی پسردار شدم اونقدر نقشهای دختر و پسر رو تفکیک شده بهش یاد ندم!
