مجازات :: تلاشهای محبوب حبیب برای زندگی بهتر

مجازات

يكشنبه, ۲۳ مهر ۱۳۹۶، ۰۷:۲۵ ق.ظ

بسم ا...

یکی از جنبه هایی که یه زن واقعی باید داشته باشه فکر کردن به بحث تربیتی هست

منظور هم تربیت فرزند نیست الزاما

اون تعریفی که من این سالها از تربیت و سختی های تربیت و رسالت پیامبرگونه اش دستگیرم شده،

در درجه اول برمیگرده به تربیت خود

فعلا به درجه اولش کاری ندارم و موضوعم طرح یه سواله.

خوب همه تون شنیدین که یه مرد اول خانه مادرش تربیت میشه بعد خانه همسرش

که خوب طبیعیه که اگر این دو مدل با هم خیلی تفاوت داشته باشن بدبخت همسرش :دی

در راستای پست قبلی که خاطرتون هست، حرف بدی از حبیب شنیدم که یک هفته طول کشید هضم کردم و تونستم در خصوصش با حبیب حرف بزنم (با دعوا قاطی بود البته!)

با اینکه فکر میکردم حسنا متوجه نمیشه ما حرفهایی که میزنیم چقدر تلخه چون فیزیک رفتاری مون هم چیزی رو نشون نمیداد ولی واقعاً بچه ام میفهمید. متاسفانه اون شب اولین تبخال عمرش رو زد! {شرم بر ما!}

نامه ای که بنا بود در راستای شرمنده سازی بنویسم و در ذهنم به طومار تبدیل شد و هیچ وقت فرصت نکردم بنویسمش رو بعد از یک هفته شفاهاً به سمع و نظر حبیب رسوندم. و شرمنده سازی نمودیم

حالا سوال اینجاست آیا مجازات هم بکنم یا خیر؟!

بالاخره سیستم یاددادن بدون مجازات نمیشه. میشه یه هواپیمای با یک بال. باید هر دو بال خوف و رجا توی هر سیستم تربیتی باشه.

که در زندگی ما، کلاً من اهل قهر طولانی، ناز کردن، مجازات قرار دادن و ... نبودم به صورت پیش فرض! یعنی یاد نگرفته بودم. یه پای زن بودنم در این خصوص می لنگه.

حتی وقتی قهرم می کردیم قهر ما فقط سرسنگین بودن بود! حتی سر یه سفره غذا میخوردیم! و فکر کنم این سیستم باعث شده حبیب به اینجا برسه.

فعلاً مجازات رو قرار دادم اگر این رفتار و توهین هاش، تکرار شد به ازای هر جمله کادویی به مبلغ بالای 500 تومان به من بدهند! ضمناً اشاره کردم که انگشتری که سه سال پیش در مغازه ای چشمم رو گرفت هم پذیرفته میشه! (قیمت دو میلیون! که باید از مبلغ وامی که تهش 8 تومان مونده خرج کنه برای من و در شرایط فعلی سخته خیلی)

باشد که تا آخر عمر یادت بمونه و تکرارش نکنی!

اما هنوز پافشاری بر مجازات در نظر گرفته هم نکردم. و از فرط داشتن مشغله فکری ممکنه رها بشه و باز قهر هم نیستم! رفتم به مود دیفالت خودم که قهر طولانی تر از یک روز رو بلد نیست!

دوستان صاحب فکر اینجا، متاهلین و مجردهای صاحب نظر، بیاین لطفاً راه حل بعد از قهر بدین برای مجازات همسر یا حالا هر فردی که نزدیک به ما هست، به نحوی که دیگه خاطره اش از ذهنش پاک نشه! :دی

این پست رگه های جدی ای توش هست. لطفاً ظنز برداشت نکنین. بر غم خویش می خندم!

کلاً هنر زن بودن رو من به درستی یاد نگرفته ام! اعتراف میکنم...

۲۹ مهر ۹۶ ، ۲۱:۲۴

صبا ..

و اما یه چیز دیگه! یادته که من زمان مستقل شدنتون تاکید داشتم که خیلی با خانواده خودت قاطی نشین، یا حسنا رو بفرستی مهد بجای اینکه پیش پدر و مادرت باشه!! چون میشد پیش بینی کرد بعد از اینکه همسرت تا یه حدی با خانوادت صمیمی شد زوم کنه رو مشکلاتشون! همون اتفاقی که برای تو در مورد خانواده اون افتاد و اون اواخر حتی نمی تونستی تحملشون کنی!

بازم تاکید می کنم، من متاهل نبودم هیچ وقت! ولی یکی از راههای جلوگیری از اختلافات زن و شوهری مسدود کردن دخالت والدین به هر نحوی هست! معمولا زوج هایی که بعد از ازدواجشون میرن یه شهر دیگه موفق ترن! چرا؟ چون قضیه مامانم و مامانت توشون کمتره!

واقعیت اینه که همه پدر و مادرهای ما بخاطر محبت و دلسوزی شون که متاسفانه در اکثر مواقع شکل ابرازش صحیح نیست به صورت ناخواسته تو زندگی فرزندان دخالت میکنند. همه خانواده ها هم درگیر یه سری مسائل داخلی هستند (تو یه خانواده حادتر! تو یه خانواده آروم تر) عروس و داماد در حالت مدینه فاضله شون بعد از چند سال می تونند این مسائل داخلی رو هضم کنند و ازش بعنوان چماغ تو دعواها استفاده نکنند! نمیشه از زن یا مردی توقع داشت که نمک پدر و مادر همسرش رو بخوره و ایرداشون رو نبینه! و اینقدر کنترل داشته باشه که تو فشارها بیانش نکنه.

به نظر مهارت زنانگی اینه که تو اینقدر به خانواده خودت یا همسرت نزدیک نشی که این حریم ها شکسته بشه و مشکلات عیان عیان بشه! صمیمیت خوبه! ولی حریم هر خانواده ای باید حفظ بشه! و به مرور زمان عروس یا داماد به هسته مرکزی خانواده نزدیک بشن! زمانیکه اینقدر زوج به هم علاقه مند شدن و علاقه شون محک خورده که عوامل خارجی تاثیر چندانی روی روابطه درون خانوادگی خودشون نداره.

خیلی حرف زدم ، اونم حرف هایی که هنوز خودم بهشون عمل نکردم!!

۱ آبان ۹۶، ۱۰:۰۰

پاسخ:

همه تلاشم رو میکنم که به قول تو کمتر قاطی بشیم ولی واقعاً خیلی چیزها دست من نیست. مثلاً من شبها به زحمت غذا درست میکنم که فرداش فقط حسنا رو برداریم و بریم.

پدر و مادرم ناراحت میشن و میگن ما برای شما غذا درست کردیم بمونین نهار بخورین! (ما عصر هم میرسیم و گرنه صبر میکردن با هم نهار بخوریم! انقدر میخوان که حتما ما اونجا نهار بخوریم)

و خیلی هم بحث کردم که غذامون میمونه خراب میشه و ... فایده نداره.

رابطه ی اونها در حضور ما خیلی خیلی بهتره. به قول مادرم شما که هستین شادی توی خونه است! حالا یه ساعت بمونین. و نمیشه خوب زیاد هم روشون رو زمین انداخت و ناراحت میشه.

برادرم دیسکش رو عمل کرده و مادرم بایست به اون هم رسیدگی کنه. یه وقتایی میگه حالا نوبت شماست که شما بمونین تا من بتونم برم فلان جا. یا من رو ببرین خونه مادربزرگ و ...

خیلی وقتها حسنا خوابه و باید منتظر بمونیم بیدار بشه و .. خلاصه یه وقتهایی بالاخره اونجاییم یا جای دیگه با همیم. اونم تقریباً هر روز.

مادرم هم حبیب رو مثل پسر خودش میدونه و خیلی باهاش راحته. خیلی این مدت بهش گفتم فلان حرف رو در حضورش نزن و ... حتی گفتم فردا عروس هم میاری باید همین طور باشی. ولی خیلی فایده نکرده سادگی خودش رو خیلی قبول داره و میگه همین طوری بهتره.

البته نه که هیچ فرقی نکرده ها. قدری بهتر شده. مجبور شدم یه مقدار انعکاس بدم که فلان حرفت باعث چه برداشتی میشه و چه حرفی میزنه حبیب به من و ... (نه کامل ولی یه چیزهایی خفیف تر گفتم که رابطه اش با حبیب هم بد نشه) حالا یه وقتایی میگه آره داماد مثل پسر آدم نیست! بعد میگه من شانس ندارم! داماد فلانی ال و بل!

ولی خوب بقیه زورم رو دارم در عرصه تغییر رفتارهای حبیب میزنم که یه جوری این مشکلات رو رفع و رجوع کنم. حبیب خوشبختانه خیلی از نظر مذهبی آدم واقعاً آرمانی ای هست. در فکر که صد در صد اینطوره. در عمل حالا یه وقتایی رعایت نمی کنه ولی بعد پیشمون میشه. لذا میشه با صحبت باهاش به این سمت سوقش بدم که بیشتر روی خودش کنترل داشته باشه و ایرادات خانواده من رو بیان نکنه.

خلاصه اینه وضعیت من. از همه طرف در حال چانه زنی ام!

۲۹ مهر ۹۶ ، ۲۰:۱۳

البته آدم ها بخاطر عدم شناختشون، و کم مهارتی شون ناگزیز از ناراحت کردن هم دیگه هستند و یه جاهایی باید بگذری از چیزی که دیدی و شنیدی.

ولی خب برای تکرار نشدن اون موضوع به نظرم باید این مهارت رو داشته باشی که ریشه یابی کنی و نگذاری دوباره زمینه های جدید ایجاد بشه که منجر به گفتن یه جمله و ... بشه. که همه اینا هم به مرور زمان بدست میاد، نه یک شبه و خب به نظرم باید زوجین تلاش کنند با وجود کدورت ها و احتلاف نظرها از میزان علاقه کم نشه و برای بیشتر شدنش تلاش کنند نه اینکه فقط به زندگی با هم عادت کنند.

۱ آبان ۹۶، ۰۹:۵۴

بله :)

۲۹ مهر ۹۶ ، ۱۹:۵۷

سلام محبوب جان

من با مجازات و ... در مورد یه فرد سی و چند ساله موافق نیستم!

حتی تشویق هم به نظرم اونقدرها تاثیر نداره.

آدم ها باید خودشون بخوان که تغییر کنند، و این انگیزه درسته محرک بیرونی داره، ولی بخش عمده ایش به خود فرد و اولویتهاش بستگی داره.

من البته متاهل نبودم تا حالا :)) ولی اینکه آدم ها تو ازدواج تربیت میشن واسه تنبیه و تشویق نیست. نمی دونم شاید من خیلی فانتزی نگاه میکنم! ولی اون علاقه باید انقدر باشه که طرفت بترسه از ناراحت کردن تو، از شکستن دل تو . به نظر من این مجازاته ، که کسی که دیروز تو رو 100 تا دوست داشته امروز بخاطر یه حرف یا رفتار تو دوست داشتنش بشه 95.

اون تلاش های مادی هم معمولا برای همینه، برای اینکه طرف امتیازش رو ببره بالا. و گرنه مثلا خرید یه انگشتر برای یه آدمی که مادیات پرست نیست چه ارزشی داره!؟

۱ آبان ۹۶، ۰۹:۵۱

سلام صبا جون

کل پروسه تغییر یه رفتار در آدم به این واسطه ی تنبیه و تشویقه. حالا یا توسط خودش یا دیگری. حتی توی کار هم همین طوره. همه جا.

در مورد تغییراتی که به رفتارهای عمیق آدم برمیگرده، البته این پیش زمینه ذهنی و میل به تغییر مسلماً بایست در آدم باشه.

قبول دارم.

و اینکه بهش اشاره نکردم این بوده که بدیهی میدونستمش. چون خوشبختانه من و حبیب هر دو این رو داریم.

و اون پیمان نامه ای که در پاسخ به دختر معمولی گفتم هم یه پیمان نامه سفت و سخته که در زمان نامزدی با هم تنظیمش کردیم و هر دو بهش معتقدیم.

لذا الان مساله مون این نیست که محرک درونی داریم یا نه. اون رو داریم. وقتی گفتم شرمنده سازی کردم منظورم همین بود که آرمان هامون رو یادمون اومد و دیدیم این عمل با اون هدف جور نیست.

با روش تشویق و تنبیه همدیگه هم هر دو موافقیم.

اون دوست داشتنه وقتی از 100 میرسه به 95 سریع خودش رو در زندگی شلوغ ما که وقت مون خیلی برای هم کمه، خودش رو نشون نمیده. برای همین به این روش متوسل شدم.

۲۶ مهر ۹۶ ، ۱۰:۰۱

دختر معمولی

من با این جمله ی "خوب همه تون شنیدین که یه مرد اول خانه مادرش تربیت میشه بعد خانه همسرش" موافق نیستم و به نظرم کسی که این طوری فکر کنه، بدون هیچ تردیدی سبک زندگیش اشتباه میشه. چون همه اش فکر می کنه وظیفه داره همسرش رو تربیت کنه یا تغییر بده و مبنای زندگیشو هم همین میذاره.

با مجازات و این حرفا هم به اون شکلی که شما میگین موافق نیستم و به نظرم جواب هم نخواهد داد و صرفا حس طرف مقابل رو نسبت به شما بدتر و بدتر می کنه. چون شما دقیقا یه خاطره ی بد (و شاید چندین خاطره ی بد) رو قصد دارین پر رنگ تر و پررنگ تر کنین تو ذهنش. خب طبیعیه که بعد از چند وقت هر وقت شما رو ببینه یاد همون خاطره ی بد میفته. اون وقت نمیشه انتظار داشت طرف حس خوبی نسبت به شما داشته باشه.
مثلا شما فکر کن هر روز همسرت دستت یه دستبند ببینه که بدونه واسه ی فلان ناراحتی ای که پیش اومده برای شما خریده. به نظر من که اصلا خوشایندش نیست. حتی برای خودت هم به نظرم خوشایند نخواهد بود. معمولا خانوما دوست دارن هی نگاه کنن به دستبندشون و فکر کنن که آخی، اینو سالگرد ازدواجمون بهم داد، اینو روز تولدم داد. ولی حالا شما میخوای هی به دستبندت نگاه کنی و یادت بیاد که آره اینو سر اون یکی دعوا برام خرید، این گردن بندو سر اون یکی دلخوری و ... . من که فکر نمی کنم راستش این روش نتیجه بده.

فقط من یادمه بچه که بودیم، یه مدت یه سری فحش ها خیلی روی زبونمون افتاده بود و از روی بچگی میگفتیم. اونم فقط تو خونه و به همدیگه و اونم به حالت شوخی. مامانم گفت از این به بعد هر کس حرف بد بزنه، باید صد تومن بده. بعد از اون به بعد هر کس حرف بد می زد، بقیه با شوخی و خنده بهش می گفت یالا بیار صد تومن بده. همه شده بودن ناظر که کی حرف بد می زنه مچشو بگیرن و بهش بگن باید صد تومن بدی. تمام اینا هم تو همون جو شوخی برگزار میشد. حتی یک بار هم یه نفر این صد تومنو نداد، اما در عرض چند هفته کلا حرف بد از خونه جمع شد!!

به نظر من فقط تو این حالته که میتونه تاثیرگذار باشه مجازات. یعنی در عمل طرف رو به خرج نندازی، اونم از نوع زیاد. فقط با شوخی و خنده و خوش اخلاقی باشه و در حد تذکر بمونه. اما نمی دونم شاید این روش برای بزرگسالا جواب نده و فقط برای بچه ها باشه، نمی دونم :)

۲۸ مهر ۹۶، ۱۶:۰۹

نه سبک زندگیش بدون تردید اشتباه نمیشه معمولی جان. من و حبیب از اول توافق کردیم سر این موضوع. یکی از پیمان نامه هایی که قبل عقد با هم نوشتیم این بود که عیب هم را دلسوزی کنیم و تلاش کنیم برای رفع. و خدا را شکر هر دومان در این زمینه انعطاف پذیر هستیم و از دیگری می پذیریم چون دلسوز هم هستیم.

و صد البته که بنای ازدواج به نظرم بایست اصلاح همدیگه باشه و گرنه دیگه چه ماحصلی داره ازدواج؟

در این مورد من مصداق عینی زن عموم رو جلوی چشمم دارم. من دو تا زن عمو دارم. پدرم و عموهام یک سری مشخصه های مشترک دارن که ماحصل تربیت خانوادگی هست. یکیش رو مثال میزنم. کم صبر بودن، عصبی و زودجوش بودن. و از بین عموها عموی دومی ام انقدر الان رفتارش متفاوت از قبله که حد نداره. یک سری رفتارهایی قبل ازدواج داشته که الان حتی روم نمیشه بگم شون و الان انقدر متفاوته که هیچ کس باورش نمیشه این عمو همون عمو بوده. از بس زن عموم زن زندگی هست و سیاست زنونه اش بیسته. و در مقابل پدر من این خصیصه هاش تشدید شده.

یعنی واقعاً درسته که زن مرد رو تربیت میکنه. البته در یک ازدواج هر دوی زن و مرد هم رو تربیت میکنن منتها تربیت انقدر لطایف و ظرایف زیادی رو شامل میشه که یه زن بیشتر میتونه از پسش بربیاد.

در مورد جریمه نقدی حق با شماست. حس جالبی نداره. من خودم هم به این کار مطمئن نبودم. هنوز هم روی حرفی که قبلاً زدم پافشاری نکردم و ازش گذشتم فعلاً. تا بعد که به یه نتیجه عقلانی برسم.

این پست رو هم گذاشتم برای مشورت گرفتن و شنیدن روشهای بقیه.

ولی خوب یه جورایی هم بلدم که با شیطنت این خاطره را در حد خیلی بد نسازم و یه حس تامین کنندگی هم از توش در بیارم :دی در این زمینه ها دست آهنی درون دست کش مخملی دارم :دی

۲۶ مهر ۹۶ ، ۰۸:۳۱

آوای درون

راستش خیلی فکر نکرده ام به مجازات و خط قرمز... ولی بعضی چیزها خیلی اوقاتم را تلخ میکنه، باید فکر کنم دقیق تر.

۲۸ مهر ۹۶، ۱۶:۰۴

معمولاً زن ها برای خط قرمزها چمدان جمع می کنند یا تهدید به طلاق و ...

نمی دانم چه راه حلی بهتر است...

۲۳ مهر ۹۶ ، ۰۸:۴۰

اوکی.... آفرین.... اشتباه برداشت کرده بودم....

۲۴ مهر ۹۶، ۰۸:۱۴

:) پس هم نظریم

حالا حورا جون، مجازات های خط قرمزی دیگه چی میتونه باشه به نظرت؟

این خط قرمزه هم به این مرتبط بود که میدونی پدر و مادر من رابطه شون با هم خوب نیست. قبلاً هم اینجا گفتم. در حدی که شاید حتی اگر جدا میشدن به نفع بچه هاشونم بود. و حبیب این رو و یه سری رفتارهایی که این مدت از پدرم و مادرم نسبت به هم دیده رو دست مایه یه سری سرکوفت ها و حرفهای بد و تعمیم دادن به زندگی خودمون و ... قرار داد که خیلی خیلی حرفهای بدی بود. قرار نبود از اینکه ما هر روز برای تحویل گرفتن حسنا خانه شان میرویم و بعضاً ناهار را هم به اصرارشان می مانیم و ... به عوض اینهمه نمکی که از سر سفره شان خورده و گردنی که هنوز زیر بار لطف شان خم است، اینطور پرده دری کند.

میخواهم یادش بماند که من در چنین مواردی شوخی ندارم.

۲۳ مهر ۹۶ ، ۰۸:۱۴

دلابانو

محبوب اول از هرچیز اینقدر به خودت سرکوفت نزن که به خاطر عدم همراهی مادرت در گذشته تو زن بودن یاد نگرفتی!
فکرکردی حالا بقیه ای که مادراشون این شرایط رو هم نداشتن خیلی خارق العاده اند و خیلی چیز بلدند؟ نه عزیزم. دخترای این دوره زمونه جز درس خوندن هیچ کار دیگه ای یاد نگرفتن متاسفانه! اینقدر خودتو نباز و بدون این نسل همه شون باید با آزمون و خطا در طول زندگی مشترک زن بودن رو یاد بگیرن!
و بعدم خوشششش به حالت که قهرت رو میتونی طولانی مدت نکنی. این نشون میده میتونی راحت ببخشی و به دل نگیری. این خیلی خوبه. من متاسفانه خیلی زودرنجم. باید خیلی تمرین کنم که بتونم بخشش و فراموشی رو یاد بگیرم.
به نظرم این برات یه پوئن خیلی مثبته! میتونی منطقی و عاقلانه تصمیم بگیری چطور رفتار کنی، نه مثل من نتونی از مود ناراحتی بیای بیرون.
در این مورد خاص مجازاتم نمیدونم چی درسته. ولی در کل پاداش و تشویق بیش از تنبیه و مجازات توی تربیت سفارش میشه:))) البته برای بچه ها! برای آدم بزرگا نمیدونم!

۲۴ مهر ۹۶، ۰۸:۲۰

نه دلاجان. به مادرم کاملاً مربوط نیست. به این هم ربط داره که من کلاً بچه ای بودم که سرش توی کتاب بود و نهایتاً امورات خانه داری منزل! یعنی همون دخترای این زمونه :دی

در هر صورت نتیجه اینه که من باید مهارتهایی که بایست به صورت طبیعی در من وجود میداشت رو الان با تلاش بیشتری کسب کنم. و حتماً باید کسب کنم تا دخترم بتونه اینها رو داشته باشه.

نمی دونم از لحاظ به دل گرفتن چه طوری ام. قبلاً که واقعاً خیلی راحت می بخشیدم. مثلاً جریانات عقد رو در مورد خانواده شوهرم بخشیدم و باهاشون با یه دل گشاده و بدون کینه و پر از محبت شروع کردم و سه سال ادامه دادم. ولی خوب واقعیت اینه که الان نسبت بهشون خیلی کینه ای هستم و اینو کامل حس میکنم.

حتی توی محرم به این فکر کردم این یه عیب رو دارن خوب باشه. اینها برای امام حسین گریه میکنن ببخششون. ولی متاسفانه نمی تونم. این بده.

دلا جون شما احیاناً از قوم شوهر من نیستین ;) چون سفارش تون به پاداش و تشویق حبیبه :دی خواهرشوهرم نیستین احیانا؟ :دی

شوخی کردم. نگران نباشین. توی چهارسال زندگی یه بار مجازات میشه غلبه پاداش بر مجازات.

۲۳ مهر ۹۶ ، ۰۷:۵۹

هنر زن بودن در قهر کردن نیست عزیزم. قهر کردن راه ارتباط را میبنده. هنر زن در نشان دادن ناراحتی در سرسنگین بودن است. صحبت های اقای حبشی در این مورد را اگر قبلا گوش نکرده ای حتما گوش کن. چه خوب که قهر کردن را بلد نیستی. مجازات خیلی بهتره. خوبه که بلدی مجازات کنی. من که زیاد بلد نیستم. مجازات کردنم هم معمولا با کم کردن مهربانی، کم کردن رسیدگی هایم به او، همراهی نکردن (مثلا اگر بخواهد پسرم را ببرد پارک با انها نمیروم، یا اگر بخواهد آخر شب بنشیند پای کارهایش بیدار نمیمانم و برایش خوراکی نمیبرم)
مسائل مالی نباید برای مرد اهرم فشار بشه، حتی اگر باعث بشه خوب یادش بمونه. کادو دادن و هزینه کردن برای همسر باید برای مرد شیرین باشه و بهش حس تامین کنندگی بده، نه احساس مجازات و ناراحتی. البته این نظر منه و شاید هم درست نباشه.
بچه ها منفی بودن فضا را خوب میفهمند، حس میکنند، درد میکشند... سعی کنید جلوی حسنا دعوا نکنید... برای تبخال هم خودت را ناراحت نکن، برای هر کسی ممکنه پیش بیاد.

۲۳ مهر ۹۶، ۰۸:۱۱

آوا جون منظورم از قهر به صورت همیشگی و برای هر مشکلی و .... نیست. نه اون طوری اش رو خودم هم اعتقاد ندارم و توی این چهارسال زندگی هم انجامش ندادم.

چه اینکه ج.1 اینطوری هستش و واقعاً همون موقع هم روی اعصاب بود. مثلاً همون اوایل ازدواج ما برام تعریف می کرده که بابت شکسته شدن قندان یک هفته قهر بود (سه ساعت توضیح میداد که قندونش ال بوده و بل! در صورتی که من هیچ وقت بابت شکستن چیزی ناراحت نمیشم! شکستنی می شکنه! موقع خرید هم قیمت افلاطونی برای این چیزها نمیدم!} و شوهرش رو مجبور کرده بود یک هفته بگرده توی بازار و همون قندون رو گیر بیاره! اینش جالبه، من بودم بی خیال قندون بودم حالا توی ویترین قندون نباشه چی میشه! و به این کارش هم افتخار می کرد وقتی برای من تعریف می کرد و با کلی ادا میگفت من حساسم! با ذوق میگفت یه هفته بابت قندون گریه کردم!

نتیجه چی؟ هیچی! ما هم دیگه توی خونه اش دست به چیزی نمیزدیم نکنه بشکنه و با استرس می رفتیم خونه اش... :دی

یا اینکه میگفت برای یه بی محلی حتی همه چیز رو ازش جدا میکردم حتی سفره رو تا یک کادو هم نخره وضع به همین منواله! که بچه ی 7 ساله شون میاد وسط هی ناجی گری بکنه و نمیشه و ... و این رو ناز کردن خودش و ناز خریدن شوهرش ترجمه میکنه! و میگفت اینطوری یاد میگیره کار بدتر نکنه!

{در صورتی که برعکسش رو هم ما می بینیم. شوهرش سرش داد میزنه جلوی جمع، حتی خفه شو هم بهش میگه! در صورتی که انقدر آدم آرومیه که حد نداره و صداش رو ما به زور می شنویم }

اعتدال خیلی خیلی مهمه.

قهر بودن ما همیشه حرف زدن رو تو خودش داره. حرفهای معمول روزانه. ولی برای بعضی خط قرمزها (دقت کنین خط قرمزها) من خیلی قاطع برخورد نمی کردم. حس ام الان اینه. یعنی زیادی نرمش به خرج میدم به نظرم.

صحبتهای دکتر حبشی رو گوش دادم. ولی به نظرم اون یک طرف قضیه است. وقتی خط قرمزها رد میشن چی؟ باید یه چیزی وجود داشته باشه به نظرم غیر از رفتاریهای که برای مجازاتهای غیر از خط قرمز داشتیم. نه؟

کلاً پیشنهاد دادن انگشتری که سه ساله چشمم رو گرفته و نخریدیم هم در راستای تامین حس تامین کنندگی اشه:دی واللا. و گرنه من اصلاً نیت شخصی ندارم :دی

آره دیگه نباید جلوی حسنا هیچ حرف این مدلی به هم بزنیم. دخترم بر خلاف تصور من خیلی چیزها رو میفهمه.

حتی روم به دیفار! قبلاً وقتی میخواستم برم جایی و پشت سرم گریه میکرد روش مون این بود که ببرنش توی یه اتاق دیگه من رو نبینه و من جوری برم که متوجه نشه که با شنیدن صدای در خیلی وقتها گریه میکرد.

ولی الان ها (یعنی توی همین یه هفته) دیگه براش توضیح میدم {البته یه کم طول میکشه مثلاً حدود 10 دقیقه و بیشتر} اما بعد قشنگ مجاب میشه و بدون گریه میزاره من برم. خداحافظی هم میکنه تازه. نیازی هم به موش و گربه بازی نیست.

تلاشهای محبوب حبیب برای زندگی بهتر

من و همسرم

هنر زن بودن

هنر خانه داری

ارتباط با خانواده همسر

عاشقانه های همسرداری

من و من، من و جامعه + من و دین

من و جامعه

من و زندگی با نشاط

من و درسهایی از دیگران

من و برنامه ریزی

من و ضعف هایم

من و لایف استایل صحیح

من و دین

من و ارتقای تحصیلی

من و دکتری

من و تدریس

من و روزانه نویسی

من و خانواده پدری

من و مادری

من و حرفهایی برای آینده فرزندم

مجازات

نظرات (۸)