روزمرگی :: تلاشهای محبوب حبیب برای زندگی بهتر

يكشنبه, ۱۳ مهر ۱۳۹۹، ۰۹:۵۲ ق.ظ

فکر نمی کردم اینقدر درگیر روزمرگی بشوم.

با اینکه زندگی هر روز بالا و پایین خودش را دارد جوری که نمی گذارد امروزم شبیه دیروزم باشد ولی باز هم حس می کنم درگیر روزمرگی و کسالت شده ام.

ادامه مطلب...

از خانه نشینی زیاد، انگار انگیزه ام را از دست داده ام. نمی دانم. شاید هم مساله چیز دیگری است. هر چه هست کارایی خوبی ندارم.

از خودم این روزها رضایت ندارم.

نه ورزش میکنم

نه بازی خاصی با دختر، خیلی خیلی کم

نه روی تز کار بخصوصی میکنم

نه به خانه و زندگی آنچنان میرسم.

فقط نمیدانم چه می شود وقتم. تا چشم به هم میزنم شب می شود.

یک جوری خموده ام.

نمیدانم چطور خودم را نجات بدهم. وقتی هم که کارهایم را نکرده ام هیچ چیزی یا هیچ تفریحی انگار خوشحالم نمی کند. حدود ۱۰ روز است که هیچ گزارش درست و درمانی به استاد نداده ام. کار هر روزم در حد ۲ ساعت هم نبوده.

جمعه آزمون زبان دادم. نمیدانم نتیجه اش چه شود. برای آن هم آنطور که باید نخوانده بودم. میگویم آنطور که باید، چرا؟ چون ۸ ماهی بود به خاطر کرونا برگزار نشده بود. با مصیبت ثبت نام کردم، یعنی در همان دقیقه های اول ظرفیت پر شد. معلوم نیست آزمون بعدی کی باشد اصلا با این وضع کرونا. و با این اوصاف قاعدتا بایست جوری میخواندم که امتیاز لازم را با همین آزمون بیاورم. ولی تنبلی کردم. آزمون قبلی را پارسال دادم. درست قبل از بردن هر دو خانواده خودم و حبیب به مشهد. برای آن هم نخواندم و صرفا امتیاز لازم برای سال اول را آوردم. برای امتحان جامع نمره بهتری لازم داشتم. به قدر حداقل یک تست با آزمون قبلی بایست تفاوت میکردم. اصلا به جواب هایم مطمین نبودم. نمی دانم چه می شود. پارسال حداقل خوشحال و شاد و خندان رفتم الکی آزمون دادم و گفتم اگر نتیجه بد شد ماه بعد دوباره! ولی الان این امکان به این راحتی میسر نیست.

بعد آزمون یک خرید پوشاکی واجب داشتم. برخلاف عادت همیشه که بایست حسابی بگردم تا بخرم، در اولین مغازه خریدم. آنهم دوتا دوتا. با وجود کرونا درست نبود. اما با اینکه جمعه بود و بایست مغازه ها بسته باشند اکثرا باز بودند و مردم در همهمه خرید! خیلی ها هم بدون رعایت کردن. مثلا همین خانم فروشنده ماسکش زیر چانه اش بود!

از ریخت خودم در اتاق پرو هم حالم به هم خورد و از آن شکم بیش از حد بزرگ! چرا ورزش نمی کنم من؟! اه!

چهارشنبه وقت عمل دارم. برای چشم هایم. به حبیب گفتم ما اینقدر ضرر مالی کرده ایم این مدت. دلم راضی نمی شود این هزینه را بکنیم. بیمه مان هم که پوشش نمی دهد. از این حرفم ناراحت شد و دعوایم کرد. گفت سلامتی ات مهم تر است. بی خیال این ضررها. فدای سرت. محبتش در همین دعوا کردنش معلوم بود. خودم هم مدتها بود وقت نمی گرفتم (به خاطر همین جنبه مالی اش) و حبیب مرتب گوشزد میکرد که وقت بگیرم و پیگیرش باشم. خدایا شکرت.

حبیب این روزها خیلی افسرده است. حرف نمی زند. از دلهره ها و اضطرابهایش نمی گوید اما می بینم که چقدر زود عصبانی می شود. مثلا در رانندگی سریع از کوره در میرود و داد می زند سر کسی که پیچیده جلویش یا ... (البته صدایش را فقط من و حسنا داریم که در ماشینیم. سوء برداشت نشود یک وقت :دی ). همه اینها به این برمیگردد که خیلی ضرر مالی کرده ایم.

خدایا خودت کمک کن و راهنمای خوبی برای حبیب قرار بده. من در منظر اقتصادی کلا هیچ چیزی نمیدانم و نمیدانم چطور از این مخمصه نجات پیدا کند. خودت کمکش کن. خودت کمک مان کن. با اینکه به من انتقال نمی دهد که غصه و استرس من را نگیرد به خاطر این بیماری جدید ولی خوب، همین که فکر میکنم شاید دیگر هیچ وقت نتوانیم خانه بخریم، همان غصه را انتقال میدهد. گرچه من هم سعی میکنم به چیزهای دیگر فکر کنم. مثلا تزم که روی زمین مانده. ولی نمی دانم چطور انرژی داشته باشم و از این سستی بیرون بیایم؟

ناگفته نماند مادرم هم اوضاع خوبی ندارد. باز در دوره عود بیماری اش است و این روی به هم ریختگی من بی اثر نیست.

اوضاع ممکلت هم که گفتن ندارد. یک خط در میان دارم به این و آن فحش میدهم. به مسببین این وضع کشور. یک سال است همه چیز سیاه سیاه شده. دیگر هیچ امیدی به این کشور ندارم. این وطن دیگر وطن نمی شود.

با این فکرها فقط اشک می آید در چشم هایم.

و یک حس آوارگی و بی پناهی.

نه پای رفتن دارم نه اینجا جای ماندن است.

لعنت به...

اه! فقط غر زدم. حس و حال این روزهایم همین بود اما حذف نمی کنم این پست را. میگذارم بماند....

شنبه وقت دکتر دوم است برای بیماری جدید. خدایا کمکم کن.

۲۰ مهر ۹۹ ، ۱۰:۳۱

مرجان

سلام محبوب جون. دچار افسردگی نشدی احیانا؟ البته که این روزها اکثر ماها افسرده ایم

۲۱ مهر ۹۹، ۰۸:۰۱

پاسخ:

سلام.

پر شور و شوق نیستم. اوضاع اقتصادی کشور و .. هزاران مشکل دیگه که نوشتم شور و شوقم رو گرفته.

و اینکه حس میکنم خیلی فساد در کشور زیاد شده. فساد اخلاقی، مالی و ...

اما افسرده؟ نمی دونم اینها افسردگیه یا واکنش عادی به شرایط.

فعلا که باز دارم کارهام رو میکنم و تلاش میکنم از روزمرگی و فکرهای بی فایده دور بشم.

۱۴ مهر ۹۹ ، ۱۶:۴۶

سمانه

سلام محبوب،
حس خمودگی ت رو خیلی خوب می فهمم. مدتیه پادکست گوش می دم برای افزایش انگیزه و انرژی. اینقدر روی من تاثیر داره که وقتی حالم گرفته است، احساس تنهایی می کنم، اون صحبت برام مثل یک همنشین عاقل و فهیم و خوش صحبت، حالم رو خوب می کنه. گزینه ی خوبی می تونه باشه برای وقتهایی که توی ترفیک هستی یا مثلا داری ظرف می شوری و ...

می خوام بهت پیشنهاد کنم شما هم شروع کن، شاید خوت اومد.

من پادکست های هلی تاک و رادیو راه رو گوش میدم که راجع به توسعه ی فردی و برنامه ریزی و ... هست.

۱۴ مهر ۹۹، ۱۸:۰۱

سلام سمانه جان.

ممنون از پیشنهاد خوبت. چشم :)‌

۱۴ مهر ۹۹ ، ۱۶:۲۳

لیلی

دلم گرفت از این همه غم ولی میدونی که همه تو زندگی از این روزها دارن،روزهای سیاهی که تمومی ندارن و بیهوده ان.ان شالله راهنمای خوبی سر راهتون قرار بگیره

بله زندگی بدون سختی نیست.

من هم ذره ای نمی گم خدایا چرا من یا چرا این مشکل یا .. یاد گرفتم زندگی هر کسی یه چالش و سختی داره. خود خدا صبرش رو خدا رو شکر بهم داده. الان از خمودگی خودم کفری ام.

ممنونم. واسمون. دعا کنین لطفا

۱۴ مهر ۹۹ ، ۰۰:۱۱

دختر معمولی

درک می کنم کاملا این اوضاع نابسامانت رو. پستت دقیقا برای من یادآور یه دوره ای از زندگی خودم بود که هزار و یک تا کار نصفه و نیمه جلوی روم مونده بود و منی که همیشه دلم می خواست کارام زود به انتها برسن، از دیدن این حجم از کار نصفه و نیمه (که تموم کردنشون هم صرفا به خودم وابسته نبود و مجبور بودم منتظر این و اون باشم) همیشه اعصابم خورد بود.

ان شاءالله که امتحان زبانتو خوب داده ای و نتیجه اش خوب میشه، طوری که دیگه لازم نباشه دوباره امتحان بدی :).

تز رو هم کم کم داری پیش میری. نگران نباش. تز دکترا همینه. یه سال دو سال همین جوری دور خودت می چرخی، احساس می کنی هیچ کاری پیش نمیره، بعد یهویی به ثمر میرسه تلاش هات و راهت رو پیدا می کنی و توی یه سال چند تا مقاله میدی و تموم میشه. من سیستم ایران رو نمیدونم چطوره، اما اینجا واقعا همین طوره. همه توی یکی دو سال اول فقط دارن دور خودشون می چرخن و وقتی باهاشون حرف می زنی، میگن اصلا پیش نمیره. تو داری پیش میری، فقط نتیجه اش رو یهویی و بعد از یه سال دو سال می بینی. عجله نکن. همه چیز به موقعش :).

کار خوبی کردی که خریدتو توی همون مغازه ی اول کردی. اوضاع ایران واقعا خیییلی داره نگران کننده میشه. فکر کنم دیگه اکثر وبلاگایی که می خونده ام، حداقل یکی دو تا کرونایی رو داشته ان!

خیلی مواظب خودت باش. امیدوارم که نوبت دکترت هم به خوبی و خوشی سپری بشه و بیماریت هم نگران کننده نباشه.

۱۴ مهر ۹۹، ۰۷:۰۱

در خصوص تز دقیقا همین طوریه. یعنی میخونم ولی چیزی برای نوشتن و گزارش دادن ندارم. انگار که دور خودم می چرخم. جالبه که توی ذهنمم انگار چیزی نیست. معلوم نیست چی میخونم حتی :دی امیدوارم همین طور باشه که میگی. یه مقدار نداشتن صورت مساله مشخص من رو نگران کرده. اگر مساله ام مشخص بشه دیگه میدونم روال همینه و نگران نیستم. این مساله نداشتن توی دکتری ایران خیلی اذیت کننده است. هم مساله رو بایست خودمون تولید کنیم!! هم راه حل اش رو. بعد انقدر از صنعت دوره فضای آکادمی که مثل اینه که مساله تولید می کنیم واقعا نه شناسایی!

کاش کرونای خفیف باشه فقط. من خیلی ترسیده ام از این حجم بی توجهی مردم و دولت به صورت همزمان. می ترسم سال آینده هر خانواده در بستگان درجه اول یا دومش یه مورد فوتی داشته باشه. فوتی هایی با دلیل نامشخص هم خیلی زیاد شدن. ایست های قلبی خصوصا. و این خیلی فاجعه است. البته همین طوری اش هم در اثر مشکلاتی که این یک سال روز مردم رو شب کرده دیگه کسی زنده نیست به معنی واقعی، این ضربه های آخر هم واگذار شده به کرونا!

ممنونم عزیزم. اطفا واسم دعا کنین چیزی نباشه که دکتر اول گفت.

۱۳ مهر ۹۹ ، ۱۳:۲۸

سوما ..

عزیز دلم
اول از همه اینکه حق داری غر بزنی. مخصوصا که الان پایتخت نشین هم هستی و دردها را چندبرابر متوجه میشوی.

بهترین کاری را که میشود کرد خودت داری انجام میدهی: کمک خواستن از خدا. گشایش همان جاست که یقین کنیم ما هیچ کاره ایم و همه چیز فقط و فقط با ارادۀ خداوند درست میشود. البته این حرفم به معنای دست کشیدن از تلاش نیست. بلکه منظورم درست همین جایی است که الان ما هستیم؛ جای تنگدستی، جای خستگی، جای اضطراب و نگرانی، جای تلخی از همه گیری این بیماری و اینکه نمیدانی تا چند وقت بعد چه حوادثی رگبار روزگارت میشود.

حبیب وقتش چطوریهاست؟ فرصت گوش کردن چیزی را دارد؟ اگر اهل شنیدن هست و فرصتش را دارد به شدت پیشنهاد میکنم فایلهای آن سوی مرگ را به او بده تا بشنود. اصلا با هم بشنوید که تو انگیزۀ شنیدنش باشی. دو جلسۀ اولش را گوش کنید، بعدش خودتان دیگر معتاد میشوید. در بهبود حالش به نظرم خیلی موثر باشد. امتحانش که ضرر ندارد. جلساتش نیم ساعته است.پنج جلسۀ اولش را گوش بدهید اگر دیدی حبیب مشتاقش نشده دیگر اجبارش نکن.

سورۀ انشراح را هم زیاد بخوان. مخصوصا سه بار صبح بعد از نماز. دست راستت را بگذار روی قلب و بخوان. مداوم و پیگیر بخوان. تکرار یکسری چیزها حال آدم را بهتر میکند

۱۴ مهر ۹۹، ۰۷:۰۵

سمیه جونم ما که دردها رو واقعا با چند سال تاخیر می فهمیم. همه چیز در لفافه ای از دروغ پیچیده است و تشخیص راست از دروغ خیلی سخت شده. خدا به همه مون رحم کنه.

ممنونم عزیزم. بله کاملا درست میگی. چشم. البته حبیب خیلی دیر میاد خونه شب ها. ساعت ۷ حدودا. بعضی روزها یک ساعت زودتر و انقدر خسته است و انقدر فکرش درگیر این مشکل اقتصادی هست که همش سرش توی گوشیه. شام رو هم که خورد به سرعت خوابش می بره. صبح ها بایست قبل از ۶ حرکت کنه به سمت محل کارش.

ولی میگذارم روی فلش هر وقت با ماشین جایی رفتیم (مثلا چهارشنبه که بایست بریم واسه عمل) با هم گوش کنیم. ممنونم.

واسمون دعا کن لطفا.

تلاشهای محبوب حبیب برای زندگی بهتر

من و همسرم

هنر زن بودن

هنر خانه داری

ارتباط با خانواده همسر

عاشقانه های همسرداری

من و من، من و جامعه + من و دین

من و جامعه

من و زندگی با نشاط

من و درسهایی از دیگران

من و برنامه ریزی

من و ضعف هایم

من و لایف استایل صحیح

من و دین

من و ارتقای تحصیلی

من و دکتری

من و تدریس

من و روزانه نویسی

من و خانواده پدری

من و مادری

من و حرفهایی برای آینده فرزندم

روزمرگی

نظرات (۵)