آن چیزی که خیلی ناراحتم می کند برچسب زدن به آدم های دیگر بر اساس باورهای خود شخص است.
هنوز ما ایرانی ها یاد نگرفته ایم اول بفهمیم طرف مقابل را. بعد تحلیل های عمیق روان شناسانه خودمون از شخصیت مقابل رو بکنیم یک طومار از برچسب و اینطوری خودمون رو عاقل حساب کنیم و مابقی رو مشتی ....!!
کلا حرف نزدن با بعضی ها نشانه کمال عقل است. آن هم در اوج بحران ها.
پی نوشت: در خصوص مسمومیت های مدارس دخترانه که به تهران هم سرایت کرده و دو مدرسه رو درگیر کرده.
بحث در گروه مامان ها: چند نفر خطاب به چند نفر دیگه! شما جوون بچه تون واستون مهم نیست! ولی من که واسم مهمه دیگه نمی برمش مدرسه!
کل این پست رو فقط به خاطر جمله بالا نوشتم. کل ماجرا همین یک جمله است. با بقیه چیزها کاری نداشتم اینجا.
باید مادر باشی تا بفهمی عمق دری وری بودن و عصبانی کننده بودن این حرف رو! از کسانی که فکر میکنن فقط خودشون مادرن و کل استدلال شون هم همینه و کلید کردند که بقیه مادرهای خوبی نیستند و ول کن ماجرا هم نیستند. مرتب تکرار می کنند یک خط در میان!.
آخرش دعوا نشه صلوات.
من که به این نتیجه رسیدم در موارد چنینی، جماعت ساکت عاقل ترند. بی خیال جماعت وسط که دارن هم رو متهم میکنند. چه موافق های تعطیلی چه مخالف ها.
برچسب زننده در حال فرار از خود واقعیش هست